santiagostan

 Wir haben es geschaft. Mijn excuses voor de late aankomstblog, er zijn vele excuses voor, emoties, afscheid van vrienden, en vooral veel dorst. De laatste etappe, een twintig kilometer heb ik samen met Myriam afgelegd, het moet gevoeld hebben als het criterium op de Champs Elysees de laatste Tourdag, voor de show, de champagne staat al klaar. De aankomst, de traantjes, het viel allemaal nog al mee. Gewoon in de armen van uw lief. In de armen vallen van iedereen die je daar kent. Overgoten worden met water door Pauli, omdat ze geen champagne hadden konden  vinden. Aanschuiven in de rij, een half uur om je Compostela te ontvangen, nee je moet er nog voor betalen ook. Ik heb woord gehouden en heb hem geweigerd, openvallende mond aan de andere kant van de desk,zij nog eens mijn Credencial bekijken, ongelovig het hoofd schudden, neen mevrouw, ik hoef hem niet. Alleen de aankomststempel in mijn credencial aub. Ik heb deze tocht voor mezelf gemaakt, niet voor een stukje papier.  Daarna pinte

Sorry mensen, voorlopig geen blog vandaag, het is me op dit moment wat te stressy rond mijn oren, als het straks rustiger is zal ik toch nog proberen iets te schrijven.  Het is rustiger nu, Twintig voor vijf in de ochtend en lig nog maar wat in mijn bed in de albergue municipal van O Pedrouzo te woelen, wat verscheurd door de emoties van gisteren en de hektiek dat het allemaal met zich meebracht. Voor eerst en veruit het belangrijkste, na anderhalve maand heb ik ons Els terug bij mij, die me samen met Myriam hebben weten te verschalken op een terrasje, niet ver van de albergue, mijn eerste stapjes terug naar het normale leven weg uit de roes van de camino. Anna, die ik heel hard heb leren te apprecieren de laatste dagen kwam al snel de tafel groter maken, en zo stopte het niet. Met een oude bekende uit de Norte, mijn Taiwanees stapmaatje Jenifer, die ondertussen met Helena, uit Hamburg optrok, moest het weerzien ook bezegeld worden met wat drank. En dan doken ook nog eens Pauli, een sc

 De tocht was lang, jeetje op zijn Nederlands dat ik onderweg geleerd heb, heel lang, hetgeen er nog rest heel kort. Even speelde het in mijn hoofd de 70 km die er me deze morgen nog restten in een trek af te leggen. Mijn serieus opgezwollen enkel, rood en warm, besliste er echter anders over, waarschijnlijk weer een peesontsteking of iets dergelijks. Veel drinken wordt er gezegd om dit te voorkomen. Heb ik ook gedaan, alleen was het meestal geen water. Gisteravond ben ik met Anna, want zo heet de Milanese lerares, slank en rijzig, wat gaan eten, zo leer je elkaar wat beter kennen en hetgeen ik te weten kwam deed mijn mond openvallen. Eigenlijk was zij 37 jaar de minares, en niet de vrouw van wat ik verkeerdelijk haar echtgenoot noemde, volkomen antiglobalistisch, een strijd die ze zelf noemt als niet te winnen, werkte ze tien jaar in de favellas van een Braziliaanse grootstad, tussen de drugsverslaafden, alkoholiekers, wat volgens haar 95 percent van de mannen daar zijn, kogels die ro

 Gisteren dacht ik, ik ga nog eens contact opnemen met Rene uit Eupen, de politie-agent waar ik enkele dagen mee opgetrokken ben in Frankrijk, zou hij Compostela al bereikt hebben, zijn route was toch korter en minder zwaar dan de mijne? Het antwoord verstomde me, op 12 juli, toen hij in Saint-Jean-Pied-De-Port was werd Beatrice zijn vrouw ziek, ik weet hoe hard hij op haar gesteld was, hij belde haar dagelijks meermaals, op 29 juli stierf ze. Rene is zo een verdomme goede man. Binnen 8 dagen probeert hij de camino te hernemen. Als we alletwee terug in Belgie zijn, Rene, dan kom ik af naar Eupen. Ik weet dat je dit leest, sterkte man.  Een ander punt dat me bijzonder kwaad en opstandig maakt, is dat zeker hier, de camino verworden is tot een toeristisch uitstapje. Busladingen schijnpelgrims worden hier op de camino gedropt, na 100 km wandelen kan je in Compostela de Compostela verkrijgen, een oorkonde dat je gepelgrimeerd hebt. De bus volgt zelfs, ben je moe, spring er gewoon terug voo

 Pijn om nu nog te moeten schrijven. Na een dertig kilometerwandeling, een woord dat ik zeven maal heb moeten intikken met mijn dikke vingers, nu is het hopelijk juist, ben ik gewoon in het verkeerde gezelschap terecht gekomen, maar ja je vrienden kies je zelf. Twee Italianen, een Slovaak, een Fransoos, twee Nederlanders, een Spanjaard, de Martin die ik gisteren een bed gegeven heb en een Argentijnse moordgriet, waar iedereen rondhangt als vliegen rond een koeienvla. Iedereen heeft minstens een toernee gegeven, uw dienaar heeft de tapas betaald en nog wat extra drank ook. Ondertussen heb ik, na een vermaning van het hotel, komt gij nog wel af? mijn hopelijk niet laatste rustplaats opgezocht, van mijn gezelschap ben ik daarvan niet zeker want Gabriel, de Fransman, die zich Bocuse waant, ging koken. Ik heb voor dit festijn afgezegd, ben mijn leven nog niet moe, en kom hopelijk deze avond die Argentijnse nog wel tegen, misschien ben ik mijn leven toch wel moe. Ze heeft me ondertussen wel

 Rap nog wat op jullie bord presenteren voordat mijn geest helemaal vercidert. Het was een leuk wandeldagje vandaag met Dario, de Siciliaanse pianoleraar in Rotterdam. Onderweg ook Barbara terug tegengekomen en dit keer heeft ze voor een keer mijn aanbod om samen iets te drinken niet afgeslagen, ik heb respect voor haar, zie ze afzien onderweg, en verdergaan, een doorbijtertje, hou ik van, mensen die niet te snel opgeven.  Gisteren avond ben ik met Dario en een vlotte Spanjaard uit Albacete, pulpo gaan eten, ofwel was hij goed klaargemaakt ofwel had ik een dag dat mijn smaakpapillen het lieten afweken, maar ik vond het geweldig lekker, voor de onbekenden met de Spaanse keuken, die voor mij de Franse met brio overklast, pulpo is octopus. De naam van de Albacetees ken ik niet meer, de grijze hersenmassa onder mijn schedeldak is echt helemaal aan het verboteren.Een Columbiaanse die op een miss-verkiezing zeker prijzen zou wegkapen, kwam de tafel vervolmaken, zij moest weten of ik diegene