santiagostan

 Vandaag hebben we de laatste kilometers afgelegd richting Bilbao. Ik voel langzaam de noodzaak opborrelen om eens een dagje platte rust te nemen, mijn rechterknie, mijn rug, alles begint een beetje op te spelen. Ook Suzanne, mijn Duits wandelmaatje, goedlachse vrouw, houdt van humor, ziet dat wel zitten. Als we een van de volgende dagen ergens aankomen waar het ons zint, blijven we er even hangen, zij ziet dat wel zitten, ergens een dagje strand, ik aan de bar en platte rust.  In Bilbao aangekomen zijn we als halfslagen landlopers op het driedagen durende bluesfestival verzeild geraakt. De vlam zat erin, rugzak weg en meedansen maar op de voor mij geweldige muziek. Direkt hadden we veel bekijks en kregen in een doordringende wietgeur nog wel wat stijve harken in beweging. De weg naar ons hotelletje was voor mij een beproeving, een douche en ons klaarmaken voor het verjaardagsfeestje van Ceri, toch wel een geweldig sterke vrouw. Soes, zo noem ik Suzanne nu, had een armbandje voor haar

 Ceri Wie? Tot nu toe heb ik altijd Carrie geschreven maar het is Ceri en het blijft zo voor de toekomst, een naam uit Wales. de liefste lerares die ik ken in Engeland en morgen verjaart, we zijn er nu al aan begonnen, haar verjaardagsfeestje. Dat is een van de redenen dat er mij weinig tijd rest om jullie van twijfelachtig leesvoer te voorzien. Ondertussen heb ik al een berichtje ontvangen van ongeruste waanzinnig knappe verschijningen op de camino die zich ook de moeite getroosten om mijn dagelijkse onzin te lezen met de vraag of ze nog iets mochten verwachten vandaag. Wel Hayley speciaal voor jullie beiden ben ik er vanavond om 23 uur op mijn hotelkamer terug aan begonnen, by the way, jullie outfit vandaag was weer onberispelijk, en ik hoop echt jullie morgen op de camino nog eens tegen te komen, en moesten jullie interesse hebben, wij bezoeken het Guggenheim museum in de late namiddag.  Mijn beide meisjes, Ceri en Suzanne, beginnen ondertussen hun liefelijke voeten te vegen bij het

 En als hij dat zelf zegt dan is dat zo. De camino is hier zwaar en nog meer voor mijn twee meisjes. 25 km bergop of bergaf, en bergop is bergop, Carrie de Engelse lerares literatuur, heeft verscheidene malen moeten afhaken en is een uur na ons aangekomen, Suzanne, de duitse sopraan in een koor, doet dapper mee maar na 30 km klimop spelen is iedereen doodop. En dan hadden we nog geen slaapplaats voor vandaag, de albergue voor pelgrims gesloten, de meeste pelgrims nog 7 km verder naar de volgende slaapmogelijkheid maar dat kon ik de schatjes niet aandoen. En ja we hebben in een goedkoop hoteletje nog een kamer voor drie op de kop weten te tikken, ik lig wel op een bijzetbedje, maar morgen wil ik twee frisse vrouwen aan de start zien, voila daarom.  Misschien ook een interessant weetje, we slapen vandaag in de stad van de vrede, Guernica, in 1937 volledig met de grond gelijk gemaakt in de Spaanse burgeroorlog, ook de inspiratie voor het wereldbekende doek van Pablo Picasso.  Onderweg een

 Vandaag van Deba het binnenland ingetrokken, de naam van de plaats ontsnapt me en ik heb nu geen zin mijn app daarvoor te openen : Makina of zoiets met daarachter nog iets van zoiets, zoek het zelf uit zeg. Mijn twee meisjes waren zoals afgesproken op tijd in mijn hotelletje, waar ik gisteren trouwens van een heel goede visrijke maaltijd genoten heb met een nog verrukkelijker zeezicht. We hebben samen ontbeten en back on the road again, want Engels is ondertussen de voertaal geworden. Ondertussen zijn  we  vier uur later en   hetzelfde  kan gezegd worden van het aantal flessen wijn, en het vinden van de juiste toetsen begint een onmogelijke opdracht te worden, maar ik heb me geweldig geamuseerd met de meisjes, Carrie die alles regelt, gelukkig dat we zo iemand hebben om het boeletje ongeregeld dat ik stilaan aan het worden ben op de juiste lijn te houden, Suzanne, het Duitse enigma, prachtige vrouw met de juiste mentaliteit, maar het blijft een raadsel en puzzelen doe ik graag, een Be