dag 84 : Stan is moe

 En als hij dat zelf zegt dan is dat zo. De camino is hier zwaar en nog meer voor mijn twee meisjes. 25 km bergop of bergaf, en bergop is bergop, Carrie de Engelse lerares literatuur, heeft verscheidene malen moeten afhaken en is een uur na ons aangekomen, Suzanne, de duitse sopraan in een koor, doet dapper mee maar na 30 km klimop spelen is iedereen doodop. En dan hadden we nog geen slaapplaats voor vandaag, de albergue voor pelgrims gesloten, de meeste pelgrims nog 7 km verder naar de volgende slaapmogelijkheid maar dat kon ik de schatjes niet aandoen. En ja we hebben in een goedkoop hoteletje nog een kamer voor drie op de kop weten te tikken, ik lig wel op een bijzetbedje, maar morgen wil ik twee frisse vrouwen aan de start zien, voila daarom. 

Misschien ook een interessant weetje, we slapen vandaag in de stad van de vrede, Guernica, in 1937 volledig met de grond gelijk gemaakt in de Spaanse burgeroorlog, ook de inspiratie voor het wereldbekende doek van Pablo Picasso. 

Onderweg een abdij gepasseerd waar de moniken nog bier brouwden, we hebben er onze voorraad opgeslagen voor deze avond, wel een zwaardere rugzak dus voor de rest van de tocht maar voor een nobel doel, dorstige kelen moeten gelaafd worden. In abdij heb ik een geest gefotografeerd, geen bedrog, een echte geest, kijk maar eens naar die foto. 

Voor de rest vandaag, veel gevloek, gehijg, gezweet op de camino, behalve blijkbaar voor onze bevallige lieverdjes uit Londen, die lopen iedere dag in een schitterende nieuwe outfit de heuvels op als een hinde, je wordt ouder papa geef het maar toe. Ik moet ze echter wel bedanken want ze hebben mee helpen zoeken naar een slaapplaats voor ons deze nacht. Good girls.