3 weken weg

 Bonjour, il est six heures, Vindey s'eveille. Zoals u merkt is het me ook vandaag weer gelukt wakker te worden in de eerste plaats om u te melden dat het avondmaal dat onze geweldige hospita ons gisteren voorgeschoteld heeft gesmaakt heeft naar meer. Typische kost van hier, een hele artichoc blaadje voor blaadje voor blaadje aflikken versterkt de tongspieren, volgens mij is Claus hier al gepasseerd. Als we onze weldoenster mogen geloven, wordt er zelfs in het dorp geroddeld dat zij pelgrims ontvangt om de bedstede mee te delen, een uitnodiging waar ik aan verzaakt heb. Even kijken, ja Rene ligt ook nog in het bed hier naast me. Voor geinteresseerden het adres : rue des Tuileries 10, Vindey.  Straks meer nieuws alhoewel de kans niet ondenkbeeldig is dat ik, omdat ik bezoek krijg, en het laat kan worden, en ik veel gedronken kan hebben waardoor ik moe ben geworden en daardoor sneller in slaap ben gevallen, het voor vandaag hierbij zou kunnen laten, maar dat weten we pas straks. Houdt u ondertussen sterk, gezond en geniet van de feestdag.

Voila ik ben er weer, fris gewassen en me aan het voorbereiden op wat de avond me nog brengt. Eerst nog  de overpeinzingen van mijn filosofische geest : er wordt gezegd dat een pelgrimstocht bidden met de voeten is, wel dan is bidden een pijnlijke en te mijden activiteit met een eksteroog op je linker kleine teen.  

Voor de rest wil ik ook nog enkele overwegingen ten gehore brengen die eventueel van enorm belang kunnen zijn voor het succesvol afronden van mijn boetetocht. Ik heb Rene ergens onderweg achtergelaten maar die vissen we latet nog wel terug op. Maar nu komt het grote armageddon : Toen ik door Anglure liep waar ik afgesproken had met Kris en Kriske, vrienden zoals  ze nergens meer gemaakt worden, wie kwam daar met het nodige machtsvertoon uit het cafe op de hoek gelopen, juist de Claus. Ik had me voorgenomen in dergelijke situatie mezelf in de dichtsbijzijnde graskant te verstoppen ware het niet dat die moeilijk te vinden zijn in het midden van de stad. Dan maar doen dat ik niets gehoord had en rustig verder wandelen naar mijn vrienden op het volgende terras.  Stan, Stan , Stan stop. Ik ben het Claus, geen ontkomen aan. Straks volgt de rest om uw ongeduld nog wat te prikkelen. Moet nu tijd besteden aan mijn kleindochter Nala die op bezoek is. 

Voila, een prachtige avond beleefd met vrienden en familie, met ons Nalaatje dat blijkbaar toch in mij niet de geliefde Santaclaus ziet, en losstaand van het feit dat de echte Nederlandse Claus heel mijn defensiestrategie ontmanteld heeft , door zelf in alle mogelijke cafes onder te duiken waardoor ik gedwongen word deze nacht mijn strategisch repertoire te herbeschouwen, wens ik jullie toch een goede nacht en ga ik zelf de schaapjes tellen. 😉