fag 106 : nog 5 te gaan

 Rap nog wat op jullie bord presenteren voordat mijn geest helemaal vercidert. Het was een leuk wandeldagje vandaag met Dario, de Siciliaanse pianoleraar in Rotterdam. Onderweg ook Barbara terug tegengekomen en dit keer heeft ze voor een keer mijn aanbod om samen iets te drinken niet afgeslagen, ik heb respect voor haar, zie ze afzien onderweg, en verdergaan, een doorbijtertje, hou ik van, mensen die niet te snel opgeven. 

Gisteren avond ben ik met Dario en een vlotte Spanjaard uit Albacete, pulpo gaan eten, ofwel was hij goed klaargemaakt ofwel had ik een dag dat mijn smaakpapillen het lieten afweken, maar ik vond het geweldig lekker, voor de onbekenden met de Spaanse keuken, die voor mij de Franse met brio overklast, pulpo is octopus. De naam van de Albacetees ken ik niet meer, de grijze hersenmassa onder mijn schedeldak is echt helemaal aan het verboteren.Een Columbiaanse die op een miss-verkiezing zeker prijzen zou wegkapen, kwam de tafel vervolmaken, zij moest weten of ik diegene was die blijkbaar van de andere kant van de planeet kwam aangewandeld, wat moet ik er allemaal nog mee aanvangen? Het kan natuurlijk ook zijn dat ze goedkoop pianolessen van de specialist aan onze tafel wou versieren, we zullen het nooit te weten komen. 

In het restaurant kreeg ik eerder onverwacht een telefoontje van een oude bekende, mijn hart net niet brekende medestappende op de weg van de boetedoening, Suzan uit Amsterdam. Het gaat goed met haar, ze is op weg met de fiets naar Berlijn, met Juul, haar partner. Ze heeft me een cadeautje opgestuurd, hoe lief, 'de wandelaar' een boek dat ik zeker ga lezen. Dank je Suzan. En Suzan, je mag me verwachten in Amsterdam, zodat je Els en mij de mooiste plekjes en meest duistere obscure krochten van deze grootstad kunt laten kennen. Ik weet dat we aan jou de perfecte gids gaan hebben. Stel het goed maatje en tot later. 

Ook vandaag heb ik een bed gevonden, twee zelfs, in een goedkoop hotelletje, een daarvan heb ik weggegeven aan een Alicantees, een jonge gast, die wegens knieproblemen niet verder met zijn groep meekon naar de volgende albergue, 8 km verder, Martin is zijn naam, en morgen ga ik met hem proberen zijn vrienden te vervoegen , ik vriend, jij vriendt, wij allemaal vrienden, in Lugo. Solidariteit is het codewoord, en zo win je vrienden en harten, mensen voor wie ik een blijvende herinnering zal blijven.