dag 109 : het bijna slot

 De tocht was lang, jeetje op zijn Nederlands dat ik onderweg geleerd heb, heel lang, hetgeen er nog rest heel kort. Even speelde het in mijn hoofd de 70 km die er me deze morgen nog restten in een trek af te leggen. Mijn serieus opgezwollen enkel, rood en warm, besliste er echter anders over, waarschijnlijk weer een peesontsteking of iets dergelijks. Veel drinken wordt er gezegd om dit te voorkomen. Heb ik ook gedaan, alleen was het meestal geen water. Gisteravond ben ik met Anna, want zo heet de Milanese lerares, slank en rijzig, wat gaan eten, zo leer je elkaar wat beter kennen en hetgeen ik te weten kwam deed mijn mond openvallen. Eigenlijk was zij 37 jaar de minares, en niet de vrouw van wat ik verkeerdelijk haar echtgenoot noemde, volkomen antiglobalistisch, een strijd die ze zelf noemt als niet te winnen, werkte ze tien jaar in de favellas van een Braziliaanse grootstad, tussen de drugsverslaafden, alkoholiekers, wat volgens haar 95 percent van de mannen daar zijn, kogels die rond haar oren floten van elkaar bekonkurerende bendes, daarna nog jaren tussen de Palestijnen van de Westbank, over Israel geen goed woord. Een speciale vrouw, heel speciaal. Ze heeft trouwens vandaag voor mij nog een bed weten te versieren in de albergue waar ze verblijft. Alle respect voor jou Anna, je bent voor je idealen blijven strijden. Als ik iets ga missen van de camino is het de losse en ongebonden manier van contacten te leggen, mensen te mogen ontmoeten, het stroeve en de zogezegd goede maniertjes van ons dagdagelijkse leven smelten hier weg als sneeuw in de zon. Waarom kan dat hier wel?

Voor morgen weet ik nog niet goed wat ik ga doen, de resterende 40 km in een keer afleggen of toch nog over twee dagen spreiden, we zullen de benen laten spreken. Eigenlijk wil ik enkele dagen op het plein blijven rondhangen en iedereen die ik ken zien aankomen, zien ontploffen, zat zien worden, Kevin, Andrea, Anna, de twee Martins, Dario, Michael, Jenifer,Pauline, Sebastiaan,Gabriel, en zovele anderen, waar ik de naam niet van kon onthouden. Het mooiste compliment kreeg ik deze morgen nog van een jonge Spanjaard : are you the old Belgian guy where everybody is talking about? 

Ondertussen is de camino veranderd, we zitten nu op de highway, de camino frances, de helden van de primitivo, want dat zijn ze, deze jongeren die dit traject gelopen hebben, zijn ondertussen verzwolgen in de mensenstroom van de frances, allemaal voor mij nieuwe gezichten, maar als we elkaar als primitieven tussen al dat volk herkennen, springt er een vonk van respect over, die alleen wijzelf herkennen.