dag 110 : stressy

Sorry mensen, voorlopig geen blog vandaag, het is me op dit moment wat te stressy rond mijn oren, als het straks rustiger is zal ik toch nog proberen iets te schrijven. 

Het is rustiger nu, Twintig voor vijf in de ochtend en lig nog maar wat in mijn bed in de albergue municipal van O Pedrouzo te woelen, wat verscheurd door de emoties van gisteren en de hektiek dat het allemaal met zich meebracht. Voor eerst en veruit het belangrijkste, na anderhalve maand heb ik ons Els terug bij mij, die me samen met Myriam hebben weten te verschalken op een terrasje, niet ver van de albergue, mijn eerste stapjes terug naar het normale leven weg uit de roes van de camino. Anna, die ik heel hard heb leren te apprecieren de laatste dagen kwam al snel de tafel groter maken, en zo stopte het niet. Met een oude bekende uit de Norte, mijn Taiwanees stapmaatje Jenifer, die ondertussen met Helena, uit Hamburg optrok, moest het weerzien ook bezegeld worden met wat drank. En dan doken ook nog eens Pauli, een schittering voor de ogen, ze heeft  er trouwens zelf een paar mooie blauwe, uit Argentinie, Dario, Eduardo en de wat zieke Martin op, Martin een heel rustige maar heel sympathieke Alicantees. 

Ondertussen moesten we nog een terugvlucht voor Myriam boeken, op de voor mij, heel gebruiksongemakkelijke website van Ryanair, stel je het erbij horende gevloek van mij er maar

 levendig bij voor, misschien tot in Tielt te horen. 

Ook nog bellen met Soes, ik mis haar nog even hard als die eerste dag dat we andere wegen opgegaan zijn die zondag morgen in Santander, en bijna dagelijks hangen we aan de lijn, nu met ons Els erbij. 

's Avonds feest in de barak, in de plaatselijke pulperia, lekker eten, bier, wijn, wij met zijn allen, Martin miste ik. De tafel werd nog vergroot door twee andere Italiaanse veteranen van de primitivo. Tot Anna en ik onze grootste vergissing van de dag vermoedden, de herberg sloot om 22 uur, plotse afloop en zonder dessert naar bed, misschien een groot geluk voor mijn geestelijk welzijn deze morgen anders had ik nu zeker te maken met dat rare beest dat het met katten doet. Zo toch nog wat gepend voor jullie, voor mij voelde het aan dat ik jullie in de steek liet en het vroege ontwaken neem ik er nu voor een keer met plezier bij. Foto's van onze feestdis volgen later.