dag 107 : dit doet pijn

 Pijn om nu nog te moeten schrijven. Na een dertig kilometerwandeling, een woord dat ik zeven maal heb moeten intikken met mijn dikke vingers, nu is het hopelijk juist, ben ik gewoon in het verkeerde gezelschap terecht gekomen, maar ja je vrienden kies je zelf. Twee Italianen, een Slovaak, een Fransoos, twee Nederlanders, een Spanjaard, de Martin die ik gisteren een bed gegeven heb en een Argentijnse moordgriet, waar iedereen rondhangt als vliegen rond een koeienvla. Iedereen heeft minstens een toernee gegeven, uw dienaar heeft de tapas betaald en nog wat extra drank ook. Ondertussen heb ik, na een vermaning van het hotel, komt gij nog wel af? mijn hopelijk niet laatste rustplaats opgezocht, van mijn gezelschap ben ik daarvan niet zeker want Gabriel, de Fransman, die zich Bocuse waant, ging koken. Ik heb voor dit festijn afgezegd, ben mijn leven nog niet moe, en kom hopelijk deze avond die Argentijnse nog wel tegen, misschien ben ik mijn leven toch wel moe. Ze heeft me ondertussen wel heel heimelijk haar adres in Sevilla en telefoonnummer achtergelaten. Ik denk dat ik Barbara ga opbellen om te gaan eten, dat Spaanse jonge kind dat eigenlijk niet zo jong meer is en ook niet Spaans, ze is Cubaanse. Een intriest verhaal, heb gisteren met haar gegeten. Ze is 32, is advocaat geweest in Cuba, het land ontvlucht, alles achterlatend, familie, vrienden, naar Spanje uitgeweken, terug rechten gestudeerd en is nu advocaat in Alicante. Ze kan niet meer naar Cuba terug, haar moeder wil dat ze in de vrije wereld blijft, geweldig kind, ik heb het voor haar. Relaties die ik wil onderhouden, ook met Martin, architect ook in Alicante, twee geweldige mensen. 

Genoeg gezeverd nu, ik ga me douchen, een stapje in de oudstad van Lugo wagen, wie weet wie kom ik daar nog allemaal tegen, lekker proberen te eten, niet te veel denken aan de honderd kilometers die er slechts nog te doen zijn, en vooral proberen te genieten van al het mooie dat er op de wereld te vinden is. 

Ciao.