dag 99 : kolder

 We moeten iets schrijven alhoewel het vrij rustig is op het front, geen wereldschokkende gebeurtenissen plaats vonden en ik mijn zoektocht naar de verlossing op een gezapig tempo verderzette. Dit was een verbindingsetappe, van de camino del norte naar de camino primitivo, naar Oviedo, waar ik nu, gezeten in de schaduw van de kathedraal, als een goed op weg zijnde alcoholverslaafde mijn tweede pint van de dag ga binnenkappen, god zij geloofd,  maar mijn schoon leventje als Compostelatoerist zit er bijna op. Ik durf er niet aan denken dat ik binnenkort terug naar de realiteit van alledag moet, niet mag. 

Vandaag Sebastiaan uit Rotterdam terug tegengekomen, sympathieke , maar er zitten weing andere lui op de camino, Feyenoordsupporter, was hem 10 dagen geleden voor het eerst tegengekomen. Hij is wat op de sukkel met zijn voet en heeft een 100 km met de bus gedaan om nu een nieuwe start te nemen in Oviedo, de  vertrekplaats van de oudste der camino's. Heb hem mijn voltarenzalf cadeau gedaan, solidariteit is een heilig woord voor ons op weg naar...  wat? ja naar wat? 

De kolder dan. Ze hebben de overtreffende trap van autisme achter de receptie van de albergue voor perigrinos gezet, waarschijnlijk gerecruteerd als Chinese vrijwilliger uit een katholiek geinspireerde liefdadigheidsinstelling, erger kan echt niet. Meer dan 50 pelgrims wachten, na EEN uur heeft hij er vier van ingeschreven in zijn logboek, gecorrigeerd, terug ingeschreven, dat schrijffoutje nog eens weggegomd, herlezen, ook de achterkant van de identiteitskaart bekeken, net niet de ambassade opgebeld om te zien dat alles comform is. Nummer vier was ik, nogmaals god zij geloofd. Ik heb mijn bed voor vandaag. 

En morgen is het feest, honderd dagen de luierik uithangen, zou mijn lief zeggen.