dag 97 : wat telt echt?

 Ik ga erover zwijgen, na 37 km toch een bed gevonden. Slaap wel. Neen serieus ik  ga toch nog wat proberen te vertellen ondanks mijn door de sidra benevelde geest. Wie ben ik vandaag zo allemaal tegengekomen.  Eerst een Roemeense schone alleen op stap met twee wandelsticks, waarvan een, voor mij gewoon een houten tak, voor haar heilig was, die ging mee sinds haar eerste camino, 9 jaar geleden. Nu, mijn kennis van Roemeens is wat aan de lage kant, net als haar wandeltempo, adieu en tot ziens, was nochtans een vriendelijke meid.  De volgende waren twee Poolse vrouwen, vandaag hun maidentrip houdend, geen reservering zoals het echte pelgrims beaamt, ik wens hun veel succes met het vinden van een slaapplaats. Nog een Hongaar die ik vroeger ook al eens tegen het nogal gevulde lijf gelopen was en tenslotte, verdomme ik had een foto moeten nemen, een Spaanse, wat jonger dan ik, wat niet zo moeilijk meer is, nogal afgetraind, dat zag je, een kar voortrekkend of voortduwend, boordevol, zeker 25 kg, de hond die haar dan nog vergezelde niet inbegrepen, en meestal nog breder dan de vele rotsachtige singletracks waaruit de camino hier soms uit bestaat. Ze had haar zoon al opgebeld om dat gedrocht te komen ophalen, ik heb haar nog de goede raad gegeven in plaats van avondjurken en dansschoentjes waarschijnlijk, zich te beperken tot 2 t-shirts, 2 slipjes, teenslippers en 1 beha, wat als ik haar beter bekeek zelfs niet nodig zou zijn geweest. Haha. 

Vooral langs de kust, kliffen, stranden, gebronzeerde beachbabes en surfgrieten, die laatste twee dingen waarschijnlijk allemaal niet zo goed voor mijn verouderende hart, 40 km wandelen is misschien gezonder, maar ... zeker niet mooier, wat zeggen ze ook weer van een oude bok? Neen met de jaren, al zeg ik het zelf, begint men meer genoegen te scheppen uit intense vriendschappen, dan in vluchtige ontmoetingen. Mijn contactenlijstje, vergaard tijdens mijn boetetocht, begint er grandioos uit te zien, Gilbert Camino, Kevin Camino, Andrea Camino, Jenifer Camino, Haily Camino en zo kan ik nog doorgaan. Er zijn er enkelen die het verder geschopt hebben, die heten Oudejans of zo, hebben een stip achter hun familienaam, die ga ik me binnen jaren nog herinneren, hopelijk zelfs nog eens opzoeken. Alleen van diegene die ik echt nog eens wil ontmoeten heb ik geen gegevens, de Nurnberg, de man die voor mij de echte geest van de camino belichaamde, misschien 50 kg nat gewogen, zacht, aardig, rustig, slapend in bushokjes of tussen karren en traktoren op boerenerfen. Wil iemand voor mij een kaarsje branden dat ik hem nog eens mag ontmoeten, ik moet dringend naar Duitsland, Nurnberg en Berlijn, dat laatste komt in orde, dit was de mooiste, onvergetelijke vriendschap van deze camino.