dag 96 : waar zijn ze?

 Dagenlang jongeren tegengekomen met de rugzak, op weg naar... Vandaag leek de camino verlaten, op een enkeling na, verdwenen, opgelost, of misschien met het warme weer een dagje rust op het strand, wie weet? De eerste  uren heb ik opgetrokken met een Londense universiteitsstudente, geschiedenis-russisch, tof kind. Daarna dikwijls gekruist met Michael, de man uit Lubeck, ofwel zat hij te rusten op een terras ofwel was ik het, de laatste kms hebben we dan maar samen afgelegd. Het einde van de camino del norte, mijn deel toch, nadert, nog twee dagen denk ik en ik zit op de camino primitivo, de laatste uit de reeks. Alles bijeen nog 450 km te gaan, een peulschil, de laatste vier dagen alleen al heb ik 140 gecamineerd. 't Gaat redelijk, de onvermijdelijke phpd's, verstand op nul, nicht raisonieren, nur marschieren, don't think, just go, en van de Michael heb ik geen last, die is al even spraakzaam als de Nurnberg, de enige man op de St-Jacobsweg, die ik echt nog eens wil tegenkomen, Gerolf, zo heet hij, dat weet ik ondertussen, de man met de paraplu als bliksemafleider in zijn rugzak. 

Van het thuisfront heb ik ondertussen een link uit het parochieblad doorgekregen, leuke tekst Rene, praktisch alles kan ik beamen, de via lemoviciensis is zeker niet de moeilijkste weg, het gr-pad dat de verbinding maakt met de via podensis daarentegen was wel zware tabak. Voor de rest denk ik dat heel veel mensen fysiek deze tocht aankunnen maar zeker even belangrijk zijn mentale weerbaarheid, pijn en ongemakken erbij nemen, eenzaamheid kunnen verdragen en vooral een partner hebben die je dit avontuur gunt, voor haar was het zeker even moeilijk als voor mij.