dag 95 : waar de wind ons brengt

 Ik heb me voorgenomen niet meer te klagen over het totaal ontoereikend slaapplaatsen voor perigrinos. Reserveren, daar doe ik niet aan mee, we drijven op de wind, 'k heb tenslotte mijn tent nog en de grootste slaapplaats ter wereld, de open natuur, ze mogen eraan hangen de fils-a-papas met hun volledig uitgestippelde camino. De Kevin doet het, mijn stapmaatje van vandaag, toch voor enkele kms, zijn naam ben ik al kwijt, komt uit Lubeck, wat heb ik de laatste tijd toch met Duitsers, een jongere uitgave van mezelf, ongeschoren, grijzend met dezelde' je m'en fou' mentaliteit, en zo moet het op de camino, we zijn geen mietjes. Ik ben hem ondertussen kwijtgeraakt, maar het respect voor onze oosterburen groeit met de dag, zij komen van het verst, stellen geen eisen en klagen niet, zou ik ook germaanse roots hebben? Ik begin het te hopen. 

Ondertussen heb ik van mijn Elsje de opdracht gekregen mijn reistempo wat te milderen, anders ga ik nog te vroeg in Compostela zijn, komt dat tegen, altijd moeten horen dat ze me mist en dan zeggen dat ik niet te snel mag gaan. Vrouwen!!!!! Maar ik zie ze graag,mijn Els, het is een goeie. Komt het tenslotte daar niet op neer. Ze laat me mijn ding doen, wat kan een man meer verlangen, zijn pint natuurlijk en ben sinds mijn aankomst in Pendueles al aan mijn tweede halve liter gerstenat bezig, 't moest zo lekker maar niet smaken, of zo warm niet zijn hierbuiten. 

Weer wat omweg gedaan vandaag, de kliffen trokken me aan, beetje van het rechte pad afgeweken, genoten van het landschap wat ik vandaag in mijn dortoir met vijf Italianen waarschijnlijk niet ga doen, Soes ook gemist, ze zit ondertussen terug veilig in Berlijn. Als er nog iets gebeurd laat ik het jullie weten en maak je niet ongerust over die Italianen, na mijn tweede halveliter denk ik dat ik ze de baas kan, alhoewel overmoed is een slechte raadgever.