dag 93 : hard

 Het afscheid deze morgen was hard,heel hard, dat hoort blijkbaar bij de camino, je smeedt op enkele dagen tijd ongelofelijke vriendschappen, Ceri en Soes jullie waren ongelofelijke wandelpartners voor mij en ik hoop met jullie in de toekomst nog trektochten te kunnen doen, zeker met jou Soes, we waren langer bij elkaar,alleen al de genegenheid, vreugde en warmte die je uitstraalde maken voor mij van deze camino een onvergetelijke ervaring. En vooral je spontane, pretentieloze lach. Friends forever. Ook mijn Els kijkt er naar uit je te ontmoeten,jullie hebben al meermaals gefacetimed, dat optreden met de Berliner filharmoniker in maart, staat nu al met stip genoteerd in onze agenda. 

Cantabria valt van landsschap eigenlijk tegen als je uit het onevenaarbare Baskenland komt, oke alles wordt wat goedkoper, het eten, het slapen en last but not least de canons. Mijn hostal voor vandaag is gevestigd op 2 km van het museum van het wereldvermaarde Altamira. Mijn buurman Rene slaat me voorzekers dood als ik hem vertel dat een gedreven pelgrim daar geen tijd voor heeft, je moet nu eenmaal keuzes maken in het leven. Het ergste voor vandaag is, dat ik na 39 km camino, nog 3 km heen en terug moet lopen om een restaurantje te vinden, dat brengt het totaal op 45, niet slecht al moet je het uit mijn mond vernemen. 

Het heugelijke nieuws is dat ik weer een vijftiental kms met Kevin gelopen heb. waarvan een niet onaanzienlijk deel in bars en cafes. maar ook dat kan vermoeiend zijn, maar wel plezant. Nieuwkomers voor vandaag die de tocht opfleurden, een gemengd koppeltje op de camino geboren, hij spanjaard maar al vier jaar woonnachtig in Hasselt, dus best wat Nederlands sprekend, zij een sprekend mooi Koreaanse, mag gezien worden. 

Nu nog de 3 kms terug naar boven in de hostal. Slaap wel.