dag 87 : asfalt en nog eens

 Een nieuwe dag, een heel nieuwe setting, in Bilbao hebben we afscheid genomen van heel wat lieverdjes, zeker op de eerste plaats van Ceri, maar ook van mijn Engels-Australisch wonderduo, de highlights van de camino, een schittering van Londen tot Compostela, maar zeker ook twee van de meest lieve, aimabele en tofste meisjes op onze weg van boetedoening. Ik moet het verder stellen met Soes, ik heb altijd gezegd, vind ik geen leuke wandelpartner dan doe ik het alleen, maar Soes is meer dan leuk, ze is geestig, weet wat ze wil, zwijgt wanneer het moet, kwebbelt als het ons uitkomt. Ze was alleen vergeten haar wekker af te zetten deze morgen, zes uur iedereen, zij en ik wakker, meedogenloos gejammer en tandengeknars, godverdomme Soes, moet dat nu echt zo vroeg? Gedane zaken nemen geen keer. Eruit. Droevige wandeldag, asfalt, kilometers door Bilbao, tot de zee en verder. Het ongelofelijke hoogtepunt was toen Soes, sopraan in een koor, begon te zingen in een tunnel, het muzikale hoogtepunt van mijn camino, beter dan de Lauden in Vezelay, of de blues van gisteren, overigens van heel hoog niveau, niet alleen omdat het voor alleen mijn oortjes bestemd was, maar omdat het gewoon prachtig was, dank je Soes en kijk nu al uit naar de volgende performance. Vandaag slapen we weer in een dortoir van een albergue, tussen allemaal groentjes, zonder uitzondering vertrokken uit Bilbao behalve onze Jenifer, die we terug heropgevist hebben, Taiwanees of niet, ik volg ze nu al op instagram. 










Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afbeelding
  mijn doel  Santiago de Compostella A l jaren ben ik er mee bezig : het eerste wat ik doe als ik mijn pensioen ben, dan vertrek ik, en niet zomaar vertrekken, ik wil te voet van bij mij thuis naar Compostella wandelen. Nu moet ik, ik kan niet meer terug, ik heb tegen Jan en alleman zitten uitbazuinen dat dit mijn magnum opus wordt.  Drie tot vijf maanden stappen, neen een tijd plak ik er niet op, weg van huis, ik heb alle tijd.  Ik ga ze missen, geweldig missen, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn vriendin Els, maar de lokroep van het avontuur is te groot. Waarom, vraag je. Waarom niet! Oude mannen, zoals ik, hebben ook een uitdaging nodig, dat houdt hen levendig, dat doet hen dromen. Ik wil een periode in mijn leven afsluiten en met een propere, nieuwe lei, een ander hoofdstuk openen.  Tandarts af, de gelukkige gepensioneerde komt eraan.  Ik ken mezelf, als ik er op deze manier geen streep onder trek dan ben ik binnen vijf jaar nog gaatjes aan het vullen...
Meer lezen

dag 111 :🍻🥂🍷🥃🏁

Afbeelding
 Wir haben es geschaft. Mijn excuses voor de late aankomstblog, er zijn vele excuses voor, emoties, afscheid van vrienden, en vooral veel dorst. De laatste etappe, een twintig kilometer heb ik samen met Myriam afgelegd, het moet gevoeld hebben als het criterium op de Champs Elysees de laatste Tourdag, voor de show, de champagne staat al klaar. De aankomst, de traantjes, het viel allemaal nog al mee. Gewoon in de armen van uw lief. In de armen vallen van iedereen die je daar kent. Overgoten worden met water door Pauli, omdat ze geen champagne hadden konden  vinden. Aanschuiven in de rij, een half uur om je Compostela te ontvangen, nee je moet er nog voor betalen ook. Ik heb woord gehouden en heb hem geweigerd, openvallende mond aan de andere kant van de desk,zij nog eens mijn Credencial bekijken, ongelovig het hoofd schudden, neen mevrouw, ik hoef hem niet. Alleen de aankomststempel in mijn credencial aub. Ik heb deze tocht voor mezelf gemaakt, niet voor een stukje papier....
Meer lezen