dag 104 : foto's

 Vandaag stuur ik je wat foto's, gisteren heb ik om redenen die ik al vermeld heb, niets gepost, ik heb zelf niets gezien van wat de geweldige uitzichten moesten zijn vanop de hospitales. Het was al een hele taak heelhuids aan te komen. Ik ben vandaag ook het Spaanse meisje, waarvan ik ondertussen weet dat ze Barbara heet, terug tegengekomen. 'Thank you Estan (alle Spanjaarden noemen mij Estan, het is nochtans de zelfde ST als in staminee bv), yesterday we were just as walking in a horror movie'. Ik bood haar achteraf een drankje aan in de bar van onze aankomstplaats, ze weigerde, echt een schuchter kind, maar dapper dat wel. 

Ondertussen begint mijn reputatie mij hier vooraf te lopen, niets om over op te scheppen, maar ik ben er wel trots op. Iedereen hier weet erover en spreekt erover, een Oude Belg, drie maanden en half op de camino, slaapt bij onweer in een tent, zoekt geen contact met iemand, maar iedereen toont enorm respect. Jongeren willen met mij op de foto, anderen willen een biertje met mij drinken. Gisteren werd ik door een Milanese lerares, een van de weinigen die ook niets reserveert, uitgenodigd met haar te eten, een Sicilaan die docent piano is in Rotterdam, vervolledigde onze tafel. Zij wou mijn verhaal kennen en de volgende keer dat ze geen slapen vindt, zou ze wel bij mij in het tentje kruipen, kreeg ik als uitsmijter. Moet ik nu echt gaan hopen dat in de volgende etappes alles vol zit in de albergues? We zullen het maar bij een boetetocht houden, zeker. Ze heeft me deze avond terug uitgenodigd met haar te eten, is een leuke verschijning, maar dat is echt wel het laatste waar ik behoefte aan heb. Binnen zeven dagen zit mijn tocht erop, snak ik naar het einde? Niet echt. Ik voel wel dat mijn krachtreserves wat aan het afnemen zijn, het gaat allemaal wat trager. Ik begrijp nu wel de renners van de Tour tijdens de laatste ritten, het is mooi geweest, moeten die laatste etappes nu nog? Zij willen hun thuis terug, hun vrouw of lief, wel ik wil zo snel mogelijk mijn Elsje nog eens terug in mijn armen. 

Tijdens de tocht van vandaag kwamen de herinneringen van mijn Compostelagang weer boven, wat zou ik als de mooiste momenten kunnen beschrijven. Zeker de natuur, vooral in de Creuse en Caureze, Baskenland, nu ook de primitivo in Asturias, maar vooral de ontmoetingen met mensen, Kevin, Rene, Sebastiaan en vele vele anderen. Twee springen er bovenuit. Suzanne uit Amsterdam, prachtige vrouw om samen mee mogen te stappen, ga haar zeker nog eens opzoeken, maar vooral ook Soes uit Berlijn, een hartsvriendin voor het leven, iets dat ik zeker niet wil laten verwateren, zij ook niet, dat weet ik.  En als ik dan toch een mooiste moment moet kiezen, dan is het de avond en nacht met Soes op de kliffen, arenden die rond ons vlogen, zij in het tentje, ik buiten in mijn slaapzak van het hemelgewelf genietend, haar rustig horen slapen, gans rustig.