dag 103 : wat een dag

 Vannacht de ganse nacht van het regengekletter kunnen genieten in mijn tentje, zonder stoppen. Inpakken van die natte boel om 6, verkleumd, hongerig en nog nagenietend onder mijn schedeldak van de vele pintjes en wijn gisteren avond. De wandeling van vandaag boezemde wat angst in, stond als enige van de primitivo met vijf sterren moeilijkheidsgraad genoteerd. Er waren twee opties, de berg over langs de hospitales, ruines van pelgrimherbergen uit lang vervlogen tijden, 27 km ofwel rond de berg, maar dat was dan 40km en als veel minder mooi genoteerd, en niet in een dag te doen, de korte pijn dan maar, de berg op, in de wind, in de regen. Ik heb het onderschat, en dat is dan nog heel positief uitgedrukt. Rukwinden tot 100km per uur, stortbuien, smeltende sneeuw en dat over rotspaden, al een geluk niet direkt langs diepe ravijnen, 'k heb hoogtevrees, alles bijeen een 8 km klimmen.  De eerste die ik bijna letterlijk opraapte, was het Spaanse jonge kind die ik gisteren ook al vermeld heb, helemaal verkleumd, ik ben bij haar gebleven, ik durfde ze niet alleen te laten, haar enkele koeken gegeven die ik als noodrantsoen altijd bijheb, haar gemotiveerd om verder te gaan, en het is gelukt, we zijn er geraakt, onderweg nog 2 Francaises in moeilijkheden gezien, je kan niet iedereen helpen, en een nochtans sportief Spaans koppel dertigers die zichzelf aan de kant gezet hadden, ingepakt met van die alumium folie om onderkoeling te vermijden, ze gingen het wel redden, zeiden ze. Ik heb ook geen foto's kunnen maken vandaag, mijn mobieltje zat veilig opgeborgen in mijn rugzak, ik zou niet graag mijn life-belt verliezen in zulke abominabele omstandigheden. Ik denk/hoop wel dat iedereen het gered heeft. Het was voor mij misschien wel de zwaarste dag en totaal op kruip ik nu om 20.30 al in mijn bedje.