dag 79 : weer heet

 Wel, vandaag slaap ik in een backpackers-surfcamp in Hendaye en wel om de stomme reden dat de rest hier allemaal volzit, de gite  voor de pelgrims, alhoewel ik daar geen kl..... van geloof, ze verhuren hun bedden gewoon aan anderen voor een betere prijs. De hotelkamers zijn ook niet redelijk meer, onder de 200 euro vind je hier vandaag niets meer, en om alleen maar te slapen en te douchen en te vertrekken om 6.00 is dat beestig veel geld, dus nog een stapelbedje gevonden tussen de gebronzeerde surferslichamen waarbij mij rennersoutfit, bruine armen, benen en gezicht, de rest nog melkwit er gewoonweg als dikke kolder uitziet. Ik houd mijn t-shirt wel aan. 








Morgen zijn we weg bij Macron en de zijnen, eviva Espana, sangria, cava, cerveza, ik ben al geweldig aan het oefenen om me die termen eigen te maken, nog eens navragen hoe je een ricard bestelt. De meesten weten ondertussen wel dat ik een klein optrekje in Andalusie heb, dus op de veel voorkomende vraag hoe ik daar naar toe reis, met de auto of het vliegtuig kan ik daar, zonder te liegen, ook het meer ecologisch uitziend antwoord aan toevoegen : en soms te voet. Voila mijn geweten is bij deze weer gesust. 

Hoe het mogelijk is, ik weet het niet, de enige pelgrim op mijn pad was Nurnberg, zijn paraplu ditmaal bezigend als parasol. 'Und darf ich heute von dir ein foto machen, Nurnberg?' Kortweg 'ja'. Hij ging er zelfs voor poseren. 'Jetzt auch nicht ubertreiben he Nurnberg'.  En daarmee was dit het einde van ons geweldig onderhoud. 

Ik ga eten zoeken, is van deze morgen geleden, iedereen smakelijk, ik hoop dat dat ook voor mij geldt. Tot morgen. Hasta manana! 

Reacties

  1. Anoniem25 juli 2022 om 07:07

    De herberg die volzit... Dat lijkt meer en meer op een kerstverhaal.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afbeelding
  mijn doel  Santiago de Compostella A l jaren ben ik er mee bezig : het eerste wat ik doe als ik mijn pensioen ben, dan vertrek ik, en niet zomaar vertrekken, ik wil te voet van bij mij thuis naar Compostella wandelen. Nu moet ik, ik kan niet meer terug, ik heb tegen Jan en alleman zitten uitbazuinen dat dit mijn magnum opus wordt.  Drie tot vijf maanden stappen, neen een tijd plak ik er niet op, weg van huis, ik heb alle tijd.  Ik ga ze missen, geweldig missen, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn vriendin Els, maar de lokroep van het avontuur is te groot. Waarom, vraag je. Waarom niet! Oude mannen, zoals ik, hebben ook een uitdaging nodig, dat houdt hen levendig, dat doet hen dromen. Ik wil een periode in mijn leven afsluiten en met een propere, nieuwe lei, een ander hoofdstuk openen.  Tandarts af, de gelukkige gepensioneerde komt eraan.  Ik ken mezelf, als ik er op deze manier geen streep onder trek dan ben ik binnen vijf jaar nog gaatjes aan het vullen...
Meer lezen

dag 111 :🍻🥂🍷🥃🏁

Afbeelding
 Wir haben es geschaft. Mijn excuses voor de late aankomstblog, er zijn vele excuses voor, emoties, afscheid van vrienden, en vooral veel dorst. De laatste etappe, een twintig kilometer heb ik samen met Myriam afgelegd, het moet gevoeld hebben als het criterium op de Champs Elysees de laatste Tourdag, voor de show, de champagne staat al klaar. De aankomst, de traantjes, het viel allemaal nog al mee. Gewoon in de armen van uw lief. In de armen vallen van iedereen die je daar kent. Overgoten worden met water door Pauli, omdat ze geen champagne hadden konden  vinden. Aanschuiven in de rij, een half uur om je Compostela te ontvangen, nee je moet er nog voor betalen ook. Ik heb woord gehouden en heb hem geweigerd, openvallende mond aan de andere kant van de desk,zij nog eens mijn Credencial bekijken, ongelovig het hoofd schudden, neen mevrouw, ik hoef hem niet. Alleen de aankomststempel in mijn credencial aub. Ik heb deze tocht voor mezelf gemaakt, niet voor een stukje papier....
Meer lezen