dag 78 : mee betoogt

 Eerst gaan we, voor we over pietluttigheden beginnen te zeveren, over tot het punt van de dag : Wout heeft op schitterende wijze de tijdrit in de Tour gewonnen, proficiat. De rest van mijn blog verdwijnt hiermee in het niets en dient louter als bladvulling, je mag het overslagen. 

Onderweg opgehouden door een wegblokkade van de Basken. Ik ben helemaal geen voorstander van gewapend verzet en zeker niet van terroristische aanslagen die de ETA vroeger gepleegd heeft, maar heb hun standpunt onderschreven voor een beter statuut van de nog gevangen zittende verzetsstrijders.  Heb een beetje zitten verbroederen met de gasten die het kruispunt bezet hielden, erbij vermeldend dat wij als Vlamingen  het enige volk ter wereld zijn dat een meerderheid vormt in een land en te laf zijn om ons eigen lot in handen te nemen, tot meerdere eer en glorie van de heersende elite en de gestelde gestelde lichamen in Brussel die ons aldus de wet kunnen blijven dicteren. Maar we gaan er hier geen politieke blog van maken. Enfin, na nog een pint met die mannen gedronken te hebben, zagen ze in mij(ik moet er hier mee stoppen want ik heb volk bij me gekregen op het terras, zal als het me lukt straks verder schrijven als ik er nog de tijd voor krijg) Ziezo ik ben er terug in de hoop dat iedereen me nu gerust laat, want het was een heel vermoeiende dag, ben dan ook direkt na het eten mijn bed ingekropen waar ik nu nog probeer op de juiste toetsen te tikken. 

..... zagen ze in mij eerder een sympatisant dan een ambetante zich met alles en nog wat moeiende buitenlander, high five en tot ziens. 

Onderweg nog een voor mij bekende en voor jullie onbekende pelgrim tegen gekomen, de man uit Nurnberg, zegt niet meer dan twee woorden en heeft een enorme paraplu, als een soort bliksemafleider uit zijn rugzak steken. Hij lag daar zo'n twintig meter van de weg in een wei in de schaduw van een eenzame boom. 'He Nurnberg, alles gut. Was machst du da?' 'Pauze' en daarmee was dit gesprek ook weer afgehandeld. Deze mensenschuwe gast is bij mijn weten de traagste slak op de camino, haalt geen twee per uur, denk ik, maar ik vermoed wel dat hij dag en nacht gestaag progressie maakt. 

Voor de rest blijf ik er bij, dit een van de mooiste. stukken van de camino, zwaar maar schilderachtig mooi. Vanop de 'pas de Roland' kreeg ik in de verte het eerste zicht op zee, de golf van Biskaje, waar ik nog wel een twintig dagen langs af laveer. 

 Onderweg met Kevin, die ik elke dag wel tegenkom nog enkele Ricards gedronken, maar nu stop ik er echt mee en ga slapen. Geen wifi hier, ik vrees dat jullie nog enkele dagen moeten wachten op de foto's.