dag 74 : de hitte wegspoelen

 We hebben het warmste gehad, hoop ik, nu zitten jullie te puffen. Gisteren heb ik kennis gemaakt met Isabel, een prettig ogende maar vooral heel sympathieke lerares uit de buurt van Parijs, we deelden als enigen de gite. Na een bezoekje aan de abdijkerk, de kilte die in zulke gebouwen hangt alleen al was de moeite waard. Op mijn voorstel zijn we dan op zoek gegaan naar Kevin, ik begin zijn overlevingsstrategien een beetje te kennen, en inderdaad we vonden zijn tentje snel bij een beekje in de buurt, waar hij verkoeling had gevonden. Bij ons in de gite was het best wat frisser en we nodigden hem uit om wat bij ons te komen zitten. Hier en daar wat pintjes en wijn gevonden, samen gekookt met wat voorhandig was, alle ingredienten om een leuk feestje te bouwen. Isabel doet de camino in stukjes en stopt er overmorgen mee. Kevin was samen met enkelen in de buurt van Keulen vertrokken, en hij is de enige surviver, volgens hem, en ik beaam dat, is de echte caminoganger een solist, wil je aankomen, vertrek alleen, wandel hoogstens enkele dagen met iemand anders, koester vooral ook de dagen van eenzaamheid. 

Bij het ontwaken, was zijn tent al weg, geen nood, ik kom hem nog wel tegen onderweg, wij zitten in hetzelfde ritme, een heel toffe kerel deze dakwerker uit Duitsland, die na de camino nog naar Nieuw-Zeeland trekt en daar werk wil zoeken. Nog afscheid genomen van Isabel en de hort op, en welke bekende zie ik onderweg zijn hoofd uit zijn tent steken, Nicolas, de goeroe. Had blijkbaar zijn eerste jointje al op, want ik heb hem ternauwernood kunnen verhinderen in de verkeerde richting te vertrekken. Blijkt al bij al, als hij niet over chacras en de rest van dat Krishna-achtige gedoe heeft, best wel een fijne kerel. Hij heeft zijn vier doelstellingen nog eens verkondigd : zijn geest ordenen op de camino, zijn lichaam zuiveren door te stoppen met roken en alcohol, dan iets waar mijn verstand te klein voor is, met codes die hij heeft zijn spirituele welzijn verruimen en tenslotte 5 dagen aan een stuk zwijgen, wat voor zijn vriendin de conditio sine qua non was om hem weer in huis binnen te laten.       

  Wie komt daar bij mijn rustpauze na 15 km ineens aangefladderd, Isabel, die moet haast gelopen hebben want ze kwam direkt na mij aan en ik kan je verzekeren, mijn stapritme is niet min. Paar koffietjes mee gedronken, zelfs een ricard en dan na de uitwisseling van de telefoonnummers, definitief afscheid genomen. Fijne ontmoeting geweest. 

Vanavond, na de dertig km lage tocht, slaap ik bij Angele maar stel u er niet te veel van voor, mijn weliswaar nog kranige hospita heeft reeds een gezegende leeftijf, samen met nog een koppel die vandaag aan hun louteringstocht beginnen