dag 69 : de val

 Na 69 dagen is het me eindelijk overkomen, ik ben voor het eerst op de route gevallen. Stommiteit van mij, op mijn mobieltje aan het kijken in plaats van op de weg, het zag er dan ook geen gevaarlijk stuk uit, gras, maar ik had de boomwortel niet opgemerkt. Geen materiele schade, wel op de linker knie tetecht gekomen, die me toch de rest van de dertig km tocht toch wel gehinderd heeft, morgen wellicht wat stijfjes maar niks erg denk ik. 














Ik begin ondertussen wat volk te kennen op deze route, het zijn dikwijls dezelfde mensen die je ontmoet, nu een Salvadoriaanse en wat jonge francaises. Gisteren heel lekker gegeten bij Nadine, gazpacho, caesar's saldad, mosseltjes, tournedos en om af te sluiten een warme wafel met ijs en chocoladesaus, sommige gites zijn beter dan de meeste hotels, zeker niet altijd.  Vandaag zijn we te gast bij een belgische vrouw uit Virton, ook heel lekker eten en aangenaam gezelsschap. 

Deze morgen waren we weer heel vroeg weg, net als de volgende dagen zal moeten gebeuren, iedereen ziet nu af met deze temperaturen en ze hebben me al verwittigd voor overmorgen, 40° 20 km tussen maisvelden zonder schaduw, we zullen er wel door moeten. Ik ga me nu nog een beetje met mijn gezelschapsdames bezighouden, ik ben de enige man tussen 5 vrouwelijke pelgrims, wens me veel courage en patience toe. Dank bij voorbaat

Reacties

  1. Anoniem15 juli 2022 om 06:08

    Vallen, opstaan en weer doorgaan met een zware rugzak en in 40° C... Het is niet iedereen gegeven. Ik hoop dat er in die schaduwloze maïsvelden ook voldoende drinkbaar water te vinden is voor de straffe pelgrims. Goede moed Stan en af en toe eens een rustdag inbouwen is geen schande eh!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem15 juli 2022 om 06:10

    Die vrouwen kan jij best wel aan ... maak je geen zorgen. Hoe gaat het met die knie? Maar zoals gewoonlijk bij je jezelf hier ook weer door. Veel succes nog....

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afbeelding
  mijn doel  Santiago de Compostella A l jaren ben ik er mee bezig : het eerste wat ik doe als ik mijn pensioen ben, dan vertrek ik, en niet zomaar vertrekken, ik wil te voet van bij mij thuis naar Compostella wandelen. Nu moet ik, ik kan niet meer terug, ik heb tegen Jan en alleman zitten uitbazuinen dat dit mijn magnum opus wordt.  Drie tot vijf maanden stappen, neen een tijd plak ik er niet op, weg van huis, ik heb alle tijd.  Ik ga ze missen, geweldig missen, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn vriendin Els, maar de lokroep van het avontuur is te groot. Waarom, vraag je. Waarom niet! Oude mannen, zoals ik, hebben ook een uitdaging nodig, dat houdt hen levendig, dat doet hen dromen. Ik wil een periode in mijn leven afsluiten en met een propere, nieuwe lei, een ander hoofdstuk openen.  Tandarts af, de gelukkige gepensioneerde komt eraan.  Ik ken mezelf, als ik er op deze manier geen streep onder trek dan ben ik binnen vijf jaar nog gaatjes aan het vullen...
Meer lezen

dag 111 :🍻🥂🍷🥃🏁

Afbeelding
 Wir haben es geschaft. Mijn excuses voor de late aankomstblog, er zijn vele excuses voor, emoties, afscheid van vrienden, en vooral veel dorst. De laatste etappe, een twintig kilometer heb ik samen met Myriam afgelegd, het moet gevoeld hebben als het criterium op de Champs Elysees de laatste Tourdag, voor de show, de champagne staat al klaar. De aankomst, de traantjes, het viel allemaal nog al mee. Gewoon in de armen van uw lief. In de armen vallen van iedereen die je daar kent. Overgoten worden met water door Pauli, omdat ze geen champagne hadden konden  vinden. Aanschuiven in de rij, een half uur om je Compostela te ontvangen, nee je moet er nog voor betalen ook. Ik heb woord gehouden en heb hem geweigerd, openvallende mond aan de andere kant van de desk,zij nog eens mijn Credencial bekijken, ongelovig het hoofd schudden, neen mevrouw, ik hoef hem niet. Alleen de aankomststempel in mijn credencial aub. Ik heb deze tocht voor mezelf gemaakt, niet voor een stukje papier....
Meer lezen