dag 66 : daar zijn ze dan ineens

 de pelgrims. Zittend op het terrasje onder de torens van de kathedraal van La Romieu, zie ik ze aan komen stesselen, een hele stroom blijkbaar gehandicapten, strompelend, elkaar ondersteunend, de meesten bijna klaar voor een home, ook jonge mensen die pijnlijk vooruit geraken. Ik begin me hier stilaan abnormaal te vinden want met mij gaat het prima, volgens mij drinken ze te weinig onderweg. De eerste, ja de eerste de beste, die ik uitgenodigd had, en die erop inging met mij een pintje te degusteren was Abdellah, Marokaan en Fransman uit Clermont-Ferrand, sympathieke gast trouwens, we hebben zelfs onze coordinaten uitgewisseld en bij deze ben ik uitgenodigd bij hem in zijn huisje aan de zee, in het zuiden van Marokko om te komen vissen, ik hou het in beraad maar sluit het niet uit. Trouwens ik heb een mooie spreuk gelezen onderweg : spijt moet je alleen maar hebben van de dingen die je niet gedaan hebt in je leven. Gedane dingen kan je niet meer veranderen, je kan je er schuldig over voelen, maar spijt achteraf is altijd te laat. En ik moet nog heel veel dingen doen of ik ga met heel veel spijt mijn graf in. 

Vandaag lig ik in een toch wel heel kleine dortoir met een Mexicaanse, een Canadese pas gepensioneerde lerares uit Montreal, sorry voor de onderbreking, ik zie er hier weer twee voorbijstrompelen, blijkbaar is pelgrimage de kortste weg naar de rolstoel, een Frans koppel en iemand die ik nog niet gezien heb, een heleboel antiek te samen, de meesten hebben zeker al twee of drie dagen camino erop zitten en zijn op weg naar de eerste stad met een station om terug naar huis te kunnen.  Seffens komt de filiaalhouder van ons bejaardenhuis ons welkom heten en krijgen we een maaltijd, kan iemand mijn slabbertje komen aandoen aub?  Neen, na de solitude, de rust die de voie de Rocamadour mij gebracht heeft, gaat het weer wat wennen worden, het moet echt een mens met een verhaal zijn, wil ik er nog enkele dagen samen mee optrekken. Morgenvroeg, als de haan kraait blaas ik op mijn trompet, ze zullen het geweten hebben dat een pelgrim niet tot acht uur onder de lakens blijft. 

Voor de rest heeft La Romieu wel iets met zijn kathedraal, zijn kloostergang, maar het rustige is eraf, ik vrees dat vanaf hier de camino een toeristische activiteit wordt en de tijd voor bezinning voorbij is, precies alsof ik daar al mee bezig was. Misschien ook iets om spijt van te krijgen.

Groetjes.