dag 64 : Franky boy.

 Gisteren avond, kwart na zeven kwam hij er aan , de Frank, mijn host van de airbnb, een koele handdruk zoals dat blijkbaar gepast is tussen twee coole gasten, mijn kamer toegewezen gekregen na het nodige gevloek op de kuisvrouw, die gelukkig voor haar al weg was. Het huis was geweldig, bijna Versailles in 't klein, ik had een sauna, een fitnessruimte een 50 vierkante meter badkamer alleen voor mij. 's Avonds werd het pas echt goed. Frank bleek een gewezen rugbyprof, enkele keren internationaal, vier keer getrouwd, waaronder een keer met een Roemeense, waar hij niet kon over zwijgen, vier kinderen, een van de vrouwen was de dans ontsprongen, gewezen president van een rugbyploeg uit de Franse eerste klasse, maar het belangrijkste was dat hij me overvloedig van het nodige bier voorzag, kortom we zaten direkt op dezelfde golflengte. Ondertussen was nummer 70 ,voor dit jaar wel te verstaan, ik durf het nummer 69 in deze katholiek geinspireerde blog niet te gebruiken, gearriveerd, ze was eerst het huis voorbij gereden, ge moet het maar kunnen als er maar vier huizen in het dorp staan en de andere dan nog pietluttig klein of ouderwets leken, met het nodige commentaar van mijn gastheer erbij. Een vlotte Francaise van in de veertig, geschat door een kenner. Nog meer bier, kaas, Roemeense specialiteiten en nog meer bier, waarbij de Francaise zeker niet de mindere was.  Het werd dus best een gezellige avond. Franky boy, 93 kg spieren, ondanks zijn zestig jaar afgetraind en er nog zeer goed geconserveerd uitziende, komt het door de sport of door de vrouwen, een dilemma waar ik nog niet uit ben, bleek zijn geld nu te verdienen, als baas van een winkelketen in produkten, die van de boot gevallen zijn, zoals wij het zouden noemen, alles wel legaal, zei hij erbij😉. Pracht van een kerel, deze morgen bij het ontbijt afscheid genomen, ook van de Francaise die ondertussen de weg naar huis blijkbaar nog niet gevonden had. 

Ondertussen ben ik hier aangekomen op het eerste terras dat ik vandaag na 28 km wandelen over een Luik-Bastenaken-Luik parcours, tegengekomen ben, heb niemand ontmoet, water gevonden op een kerkhof onderweg. daar moet je het zoeken, of bij een gemeentehuis staat ook meestal een kraantje, maar er waren geen gemeentehuizen onderweg, maar dan smaakt de pint des te beter. Heb me ondertussen bezig gehouden met het neerkribbelen van de bovenstaande onzin, alhoewel ik de Frank volledig geloof, we zouden echt vrienden kunnen worden. Godverdomme, ik ben vergeten een foto met handtekening vergeten te vragen. 

Vandaag zou ik gaan slapen bij het acceuil des pelerins van het bisdom in Agen. Bij aankomst geen kat te zien, kantoortje gesloten, dan maar het mobieltje gebruiken om te horen wtf er aan de hand was, antwoordapparaat, boodschap ingesproken, na een uur nog geen reactie, dan maar kamer boeken in de stad.  Ik begin het stilletjes aan voor bekeken te houden te willen gaan slapen bij katholieke instellingen, dat ze de klere krijgen, de clerus.