dag 53 : na regen komt ....

 Zonneschijn. Het weer klaart op, deze morgen nog wat waterig uitziende luchten, grijs, grauw, niet uitnodigend om verder te trekken, maar deze namiddag was ze daar, de altijd vreugdebrengende zon. 

Gisteren avond inderdaad nog topgastronomie van Claudie, wel geen ossetong, maar lekker lamsgebraad met grote bonen in een lekker sausje en een wortelpureetje, voorafgegaan door een soepje en een schotel cruditees, met afsluitend kaas en een fruitcocktail, zelf gesneden met kaneel, vergezeld met zelfs voor mij, voldoende rode wijn. En dan ben ik de aperitief van de streek nog vergeten. Deze morgen heb ik niet alleen afscheid genomen van Claudie, 75 jaar maar met haar op haar tanden, haar man die me leuke adresjes voor de volgende dagen geadviseerd heeft, maar ook van mijn Parijse vrienden, ondertussen, Alex en Sandrine, natuurlijk contactgegevens uitgewisseld daar we tot Rocamadour toch nog op dezelfde route zitten en waarschijnlijk onderweg nog eens afspreken.  Alex is wat ongerust over een soms opkomende pijn in de borststreek en gaat vanavond in Tulle een arts raadplegen, ik vermoed dat het hier om gewone overbelasting door de rugzak gaat, maar je weet maar nooit. 

De tocht begon vandaag met een stevige klim maar volgens Claudie wordt het weldra vlakker en ook toeristischer zodat we hopelijk weer wat nieuwe gezichten kunnen verwelkomen, een mens went wel aan de monotome eenzaamheid van de laatste dagen, je kruipt vanzelf terug in je schelp, hebt geen behoefte om de enige man op je route aan te spreken, ik zal terug moeten wennen aan mensen rond mij. Maar ik ben in blijde verwachting, morgen komt mijn Els, samen met mijn gebuur, historicus, jurist, schrijver van menig boek en vooral de deskundigheid zelve als het over de geschiedenis van ons dorp gaat, Rene. Ik kijk er naar uit, hopelijk vinden ze me niet te erg veranderd na twee maanden uithuizig te wezen, alhoewel ik me zelf geen posttraumatic stresssyndroom toedicht, maar naar ik al vaak gehoord heb blijkt menig Compostelaganger heraanpassingsproblemen te ondervinden en psychische moeilijkheden te hebben  bij het reintegreren in onze opgejaagde wereld van belastingsaangiften, betalingen die dienen te gebeuren, de auto wassen, het huis opruimen, kutproblemen van alledag die iedereen behalve jijzelf normaal vindt.  Ze zullen misschien wat geduld moeten hebben met deze  wereldvreemde Compostelaganger die met plezier lak begint te krijgen aan alle plichtplegingen die onze voorthollende wereld van ons verwacht. Als je ziet hoe het leven in deze desolate Franse dorpjes verder kabbelt, een gazon, wat is dat, de ramen schilderen, nog in geen vijftig jaar, rommel in huis, dat hoort toch zo, maar ze hebben wel le pain, le vin et l'apperitif maar vooral rust.... Misschien moeten we zo 'leven als God in Frankrijk' gaan interpreteren.