dag 51 : verwennerij

Het avondmaal bij Jerome en Jean-Michel, de gastheren van de ferme des borderies, was best copieus te noemen, met oa. een lasagne gemaakt met het vlees van hun eigen highlandrunderen, en een gebak met bosbessen, die er volgens hen ieder jaar minder zijn, zij wijten het aan de klimaatverandering. Als aperitief kreeg ik als enige, er zijn nog mensen met mensenkennis, een biertje, de rest moest het stellen met iets dat voor zelfgemaakte kirr moest doorgaan, bij het hoofdgerecht nog een biertje en bij het dessert nog een biertje, ' t werd leuk, ook omdat een van de twee gasten, die met de stretchers in zijn oren, en in zijn onderste dentitie enkele eenheden missend in het front, een motard was en verleden jaar nog op de Highlands rondgetoerd heeft, waar ik ook kan over meespreken. Neen met whiskey hebben we niet afgesloten. Tien uur en mijn luiken vallen dicht. 

Ze gaven voor deze namiddag regen en om dat te vermijden was ik weer vroeg op pad, mijn Franse kompanen, die wel iedere dag naar mijn deskundig relaas als weervoorspeller polsen, hebben mijn raad voor de zoveelste keer in de wind geslagen en zijn hier dan ook juist als natte kiekens aangekomen op  de gite, uitgebaat door een ouder koppel, ik moet zien wat ik schrijf want ik begin ook bij die categorie te horen. Zelf had ik toen reeds mijn was gedaan terwijl mijn gastvrouw voor mij een enorme rijstsalade, een charcuterieschotel, een stuk camenbert en een

perzik voor de ronde prijs van 5 € op tafel getoverd had. Nog eens een badje genomen, meestal stel ik het met een douche, een siestake aan 't houden op mijn kamer, dromend dat ze me seffens nog een glas champagne brengt en dat terwijl die Parijzenaars hun natte kleren uit aan het wringen zijn.  Morgen ga ik er waarschijnlijk niet kunnen aan ontsnappen want ze geven voor de ganse dag regen, maar dat zijn zorgen voor morgen en die komen steeds een dag te vroeg. 

Ik bevind me nu in Meyrignac-l'eglise, na door Chaumeil en Saint-Augutin gekoerst te hebben, alwaar de enige epicerie en boulangerie door verbouwingen gesloten waren en dus maar eventjes het cafe binnengegaan en dat louter en alleen omdat het het enige was dat open was daar in dat dorp. Van de honger zou ik kunnen omkomen, van de dorst voorlopig niet. Zal straks, als ik wifi heb, de foto van de lege koffietas posten.