dag 49 : 7X7 weken weg

 Ik heb dan gisteren avond toch geen monoloog moeten houden met mezelf als ondankbare toehoorder, neen in een hippe bruine kroeg net onder de kerketoren van Eymoutiers, vlak bij de uitgang van de mairie, ben ik twee landgenoten tegengekomen, Marie en Robbe, zie je wel, deze keer ben ik hun namen niet vergeten, ik schat twee goedogende prille dertigers uit Brugge, die Belgie voor bekeken hielden, eerst met de fiets, daarna met een omgebouwde bestelwagen de wereld zijn gaan verkennen om tenslotte hier in Eymoutiers te blijven hangen, al negen maanden nu. Marie werkt ondertussen in de palliatieve zorg, van Robbe, die een bakkersopleiding heeft voltooid weet ik het niet.  Na enkele biertjes en een gezellige avond ben ik mijn bedstede gaan opzoeken in de gite communal. 

Ondertussen ben ik op mijn nieuwe bestemming aangekomen in Lacelle. Ook hier zit ik weer alleen, allener kan niet, dit is het alleenst. Ik begin me wel een beetje zorgen te maken over het koppel uit Parijs van 2 nachten geleden, ik had ze moeten zien in Eymoutiers, niks gezien, en ook vandaag in de gite des pelerins, een achteraf zaaltje van de mairie, ook noppes. Ze hadden nochtans hier geboekt, dat weet ik zeker. Ik vermoed dat ze gisteren full blown dat onweer waar ik op het nippertje aan ontsnapt ben, over zich gekregen hebben in het woud van Saint-Martin-le-chateau. Is hun goesting over? Of hopelijk niets ernstig. Vandaag is het weer van dat, weer ben ik eraan ontsnapt, die buienradar is toch wel iets geweldigs. Lijkt op het eerste zicht toch minder hevig als gisteren. 

Lacelle is een boerengat, vijftien huizen met de losse vinger geteld, maar er is een restaurantje, la table de Karine, dus allen, en daarmee bedoel ik mezelf, daarheen. Tomatensoep, met een kannetje verse room ernaast, een tomaat met groentemacedoine, een wortelpuree met linzen en braadworst, een kaasplank, een halve liter wijn, waarvan ik nog bijgevraagd heb, een citroengebak en een koffie voor 15 €, meer moet dat niet zijn, er was trouwens geen keuze, leve de franse traditionele keuken. Het interieur, met  zekerheid daterend van de tijd van voor de grote franse generaal  Charles Degaule, neem je erbij. Leve ook Karine, vlotjes over de honderd kilo maar zoals de engelsen zeggen, never trust a skinny chef. 

Laat ondertussen de regen maar feest vieren op de ruiten, den deze gaat zijn siesta houden, voetekes omhoog, spiertjes laten ontspannen want de rust die je inbouwt is even belangrijk als het stappen zelf. Weer geen wifi hier, nougabollen, dus voor de foto's is het nog wachten geblazen. Amuseer jullie, ik ga vooral niet aan jullie proberen te denken als ik in dromenland vertoef.