dag 47

 Afzien bij de beesten en dan aankomen, een herberg met een tuinterras, een halve liter kronenbourg, is wel geen duvel , eten, als ze tenminste mijn bestelling komen noteren, er is hiervoor de rest niets in dit adelaarsnest,  Saint-martin-chateau, bezweet, op maar geweldig voldaan, bijna in euforie van de inspanning. En het vreemde is, ik zou nog verder willen maar je moet spaarzaam blijven in je inspanningen, overmoed doodt, net als sigaretten. Dus we blijven het weinige gezond verstand dat er ons rest benutten. Het gaat trouwens beter met de voetjes nadat ik het eksteroog een weekje geleden met mijn zwitsers zakmes bewerkt heb. Vingers kruisen,  het gaat de goede kant op, het moreel neigt naar de zenith. 

Vandaag weer zo goed als niemand tegengekomen on the road to nowhere, je zit helemaal opgesloten in je alleenigheid, de enige met wie je kan praten ben jezelf en laat dat dan juist zo'n moeilijk mens zijn, koppig als een steenezel, ik moet onze moeder na al die jaren nog gaan gelijk geven.  Dus de enige persoon die ik tegengekomen ben onderweg, op een houthakker na, was een vrouw, weer de totale consternatie als je de zoveelste keer hebt moeten vertellen dat je te voet op weg bent naar Compostela, toch niet alleen zeker, jawel madamme, maar is dat niet gevaarlijk, maar neen madamme, alhoewel ik vandaag voor het eerst het nut van mijn wandelstick heb ingezien bij een delicate en glibberige afdaling, het had slechter kunnen aflopen. Het is genieten madamme van de buizerds en haviken die je overzweven, van de koele bries die tussen je rugzak en je lijf, je zweet opfrist, van de appelsien die je in een helder moment nog net voor je vertrek in de buurtwinkel hebt gekocht en zo kunnen we dingen blijven opnoemen. 

De route op deze voie de Rocamadour is onverwacht redelijk goed aangeduid alhoewel slechts weinigen deze alternatieve weg gebruiken, ze zijn mis, dit is mijlenver het mooiste stuk dat ik in jaren bewandeld heb. en ik heb al wat geglobetrot. Wel een klein probleempje onderweg, een particulier had de weg afgesloten, dus hetzelf maar uitzoeken, tot ik ineens geen weg meer had, voor het eerst mijn kompas heb moeten gebruiken en na een halve kilometer woudtrappen terug op de voie terechtkomen, het hoort erbij, het maakt het alleen maar leuker. Ik heb vernomen dat ik deze avond waarschijnlijk niet alleen ga zitten in het pelgrimsverblijf, zo af en toe een babbel met iemand anders dan deze koppigaard kan ook wel eens fijn zijn.