dag 44 : afscheid van sophie

 Het spijt me voor degenen die 's morgens gewoon zijn te bekijken welke onzin er nu weer te lezen staat op santiagostan zijn blog, hoe is het mogelijk daar uw duurzame tijd aan te besteden, je had bijvoorbeeld de koffie aan het bed van je vrouwtje kunnen brengen, met croissants of koffiekoeken erbij, of kunnen lezen dat de beurzen weer slaag gekregen hebben, neen je verdoet je tijd met hier verder te lezen. Dit gezegd zijnde, ik heb er deze morgen helemaal geen tijd voor gehad om iets neer te pennen. Ik ben samen met Didier om 5.15u vertrokken in La Souterraine, Sophie was toen al een uur weg. Nu zit ik hier eenzaam in een bar mijn tweede halve liter naar binnen te zwelgen, nadat ik zojuist afscheid heb moeten nemen van Sophieke, ik zie ze zeker in Koninkshooikt weer, ze heeft trouwens beloofd de Duvel al koud te zetten, ook van Didier, le Dijonais, en al even erg van late arrival Kristien, een geweldig knappe Leidse blondiéne, met enorm lange benen, die ik ondanks al mijn overtuigingskracht niet heb kunnen overhalen met mij de voie de Rocamadour te riskeren. Het is inderdaad riskant, heb hier in extremis nog een wikilog-route kunnen vinden van iemand die blijkbaar nog idioter was dan ik, de zotten zijn de wereld niet uit. Als je me kwijt geraakt, dan zit of lig ik of slaap ik of ????? ik ergens tussen Benevent en Rocamadour de volgende 8 dagen. Praise the lord maar dit avontuur spreekt me wel aan, naar het schijnt een heel ongewone, maar prachtige en zware route, ik kijk er naar uit alhoewel ik moet toegeven dat ik vandaag bij bijna 40 graden enorm afgezien heb, dikke en pijnlijke voeten, Didier moeten laten gaan die als ultraloper wel wat anders gewoon is, maar tot mijn geruststelling blijkt dat hij hier in Benevent ook uitgeput aangekomen is. De enigen die ik nu hier ken zijn de rondborstige cafebazin, en een koppel uit de Dordogne, die hun caminoavontuur ook binnen enkele dagen zien eindigen, en ik verwacht echt niet  veel meer nieuwkomers te verschijnen de eerste dagen maar ik ben er klaar voor, neen ik kijk er naar uit, de absolute solitude. 

Het leven begint druk te worden, mijn administratie als die er al is nog belabberder. Ik word hier juist opgebeld door de uitbaatster van de gite die blijkbaar niet zonder mij kan, ik ken dat mens nog nieteens, om te zeggen dat ze me verwacht, al een chance want ik weet echt niet meer waar ik gereserveerd heb, mijn Els kent mij en zal helemaal kunnen bevestigen dat zulke dingen mij weinig interesseren, een geluk dat zij thuis de boel een beetje beredderd, of ik woonde nu ergens in een favella in Rio of een thuisland bij Kaapstad.