dag 39 : solitude

 Chateaumeillant, 6 u. Reeds enkele dagen ben ik alleen op stap, op Jo na geen enkele pelgrim meer gezien. De enige gesprekken die je nog voert  zijn vijf luttele minuutjes met de hospita, heb je een stempel voor mijn credencial, mag ik even je kurkentrekker gebruiken, want wonder boven wonder heb ik gisteren namiddag, zondag, nog een klein kruidenierswinkeltje open gevonden en mezelf getrakteerd op een fles merlot, en wat kant en klaar voeding want alles is hier weer toe, restaurants, cafes, gemeentehuis, stripteasebar , als die er al was, ben er nog geen enkele tegengekomen onderweg. Van de nood een deugd maken denk je dan, ik heb me gisteren in de late namiddag op mijn bedje neergevleid en lig er nu nog, beentjes wat laten rusten, man nu voelen ze pas moe aan.  Er zit een korte etappe aan te komen vandaag, niet eens twintig kms tot La Chatre, een iets wat grotere stad dan dit boerengat, met respekt voor alle boeren, waar ik nu lig weg te kwijnen. Tegen het einde van de week geven ze hier 38 graden, de vraag is dan, is het nog verantwoord fysieke inspanningen te leveren, want zestien kilo op je rug door Frankrijk meesleuren kost arbeid? Zorgen voor later komen steeds een dag te vroeg en je moet de problemen oplossen als ze er zijn, piekeren, niet dat ik dat aan het doen ben, helpt ook niet. 

Wel wel wel, ik ben aangekomen in La Chatre, mooi stadje, een tussenstop meer dan waard, heb ondertussen mijn twee eerste pintjes in lang, zeker drie dagen, gedronken hier op het dorpspleintje, c'est amusant. Het eerste, nog voor ik ga douchen, dat ik nu ga doen is die kaas die ik, 'k weet al niet meer waar, enkele dagen(?) geleden gekocht heb, grandioos de vuilbak  inkieperen, mijn excuses aan de hongerigen, oorlogsvluchtelingen, en leefloners, maar iedereen ruikt me hier van 2 km afstand aankomen, geen wonder dat ik de laatste dagen nog weinig sociale ontboezemingen had. 

Voor de rest, het leven lacht me weer toe, ben Rene, de politieagent uit Eupen terug tegengekomen en ook ene Sophie, een aardige Francaise die in Koninkshooikt woont, nog geen 100 meter van mijn schoonbroer Steven. Que le monde est petit,  sorry maar mijn Nederlands is al geweldig achteruit aan 't gaan. Waarschijnlijk ga ik met Sophie enkele dagen optrekken, om met vervolmaken dans la langue de Moliere. Om 18 u. heb ik afgesproken om de afgebroken sessie pintjes pakken te herpakken, om 19.00 ben ik bij mijn hospita uitgenodigd om samen met haar le diner te consumeren, de avond gaat te kort zijn, moest er nog een relevante exuberante niet te vatten gebeurtenis plaats vinden ondertussen, wel ik houd je op de hoogte.