dag 38

 Half zes. Het daget in den oosten. Stan gaat zijn strategie aanpassen en hier vertrekken voor de

hitte comfortabel stappen onmogelijk maakt. Ik heb gisteren al afscheid genomen van de mensen die proberen deze eeuwenoude boerderij in leven te houden, vrij jonge mensen nog, dertigers, twee vrouwen en een man, er lopen hier nog twee kindjes rond waarvan er minstens een, een Oekrains jongetje van tien is. Ze maken geitenkaas en hebben een winkeltje hier beneden in het dorp waar ze hun produkten aan de man brengen. Slapen in hun omgebouwde schuur was een belevenis op zich. Alles leeft  hier, geritsel in het dak, in de muren, vogels, vleermuizen, gewone muizen en wie weet wat nog. Daarnet belandde hier nog een sprinkhaan, zo groot als mijn duim, vlak naast mij in bed en toch heb ik goed geslapen. Op de schaal van L.U.T. (mijn heel goede vriendin, en een experte op het beoordelen van hotels, b&b's) zou deze toestand op een schaal van 1 tot 10, een min 37 krijgen, er was zelfs geen toilet, ja buiten bij op de hoop.

ziet er iemand mijn was te drogen hangen? 

Mijn koffietje nog maken, stuk brood, stuk saucisse, inpakken, wegwezen en dan heb ik jullie straks misschien meer te vertellen. 

Het is tijd om nog eens iets of iemand in de bloemetjes te zetten, wel ik ga de loftrompet steken over mijn eigen voeten, je moet er maar opkomen :

Ode van mijn voeten, aan mijn voeten

Hoe lang dragen en verdragen jullie mij al,           onder mijn overgewicht zijn jullie nooit gezwicht, jullie brachten mij hier en daar en overal,             een vraag stellen we toch, hoe lang dulden jullie mij nog? 

Ik dacht eraan omdat ik zo ongeveer de laatste driehonderdduizend stappen, elke stap gevoeld heb door de niet aflatende phpd (weet je nog, pijntje hier, pijntje daar) in mijn linker kleine teen. Misschien krijg ik ze op deze manier terug goed gezind. Ik hoop al een tijdje dat de neurologische banen tussen mijn teentje en de grijze cortex van mijn hersenen er genoeg van krijgen door de steeds weerkerende stimulatie. Neen dus, ze blijven hun werk veel te goed doen. 

Vandaag een iemand tegengekomen, Jo uit Maastricht, die met de fiets op weg was om zijn verlossing te bekomen. Een gezellige babbel van 10. minuutjes en ieder terug zijn eigen weg. Met de fiets ben je niet zo gebonden aan slaapplaatsen. Als je als wandelaar aankomt en alles zit vol, you are in big trouble man, eventjes 10 km verder trekken is niet de meest favoriete optie.