dag 35 : levensverhalen

 On a toute la vie pour 's amuser,                               On a toute la mort pour se reposer.                                            Georges Moustaki. 

Deze spreuk heb ik gehad van een van de twee pelgrims die gisteren ook in Le Veurdre aangeland zijn. 2 vedetten, de ene een Luikenaar van Siciliaanse afkomst, de andere zijn maat, die hij op een vroegere camino tegengekomen is, een Fransman uit de Vaucluse, eveneens van Siciliaanse afkomst. En Sicilianen dat tettert, dat kwettert, dat bazelt, dat schettert, je hoeft zelf niets meer te zeggen, neen je krijgt de kans er niet meer toe je mond te openen. Twee mensen die hun leven omgesmeten hebben, twee droevige verhalen, twee mensen die ondanks alles hun geluk ergens anders zoeken en het volgens mij ook vinden. 

De fransman heeft dertig jaar geleden als enige een vliegtuigongeval overleefd, de piloot en zijn andere medepassagier kunnen het niet meer navertellen. Hij, maanden coma, maanden kliniek, jaren revalidatie. Maar vooral, hij heeft gekozen voor wat wel belangrijk is in het leven, vriendschap, vrij zijn, zijn familie, niet het materiele. 

De Luikenaar had vroeger een eigen zaak, vier huizen, dan een echtscheiding, faillissement, gepluimd door deurwaarders en zijn eigen kinderen, maar zegt nu gelukkiger te zijn dan ooit, en ik geloof hem, het straalt van hem af. Heeft acht keer de dodentocht in Bornem uitgestapt.  Deze twee mannen lopen niet op hun gps, lopen ze 20 km verkeerd, so what? Vinden ze geen slapen, so what, ze hebben elkaar. 

Geweldige verhalen en mensen die je hier ontmoet, en daar doe ik het voor, je moet je alleen openstellen en naar hun verhaal willen luisteren. 

En ik krijg vandaag of morgen bezoek, uit totaal onverwachte hoek en dat maakt het spannend. Jan Vanthienen, een studiemakker van mij uit de humaniora in het Montforcollege te Rotselaar, verblijft hier op een boogscheut van         0 route. Hij volgt de blog en weet dat ik hier passeer. Jan heeft het in het leven geschopt tot hoogleraar economie aan de KUL We hebben elkaar na 40 jaar terug ontmoet op een klasreunie in Geneve, Zwitserland. We gaan veel bij te praten hebben. Ik kijk er geweldig naar uit. 

Ik heb die twee gasten een uurtje voor mij laten vertrekken. Didier, de man uit de Vaucluse, stapt moeilijk, als gevolge van het ongeval, een been wat korter dan het andere, sleurt zijn voeten een beetje mee, heeft een immens litteken op zijn kalende schedel, en zorgt zelf voor zijn dementerende vrouw die hem tien jaar geleden verlaten heeft. Ook het levensverhaal van Calo, de Belgische Siciliaan heb ik mogen aanhoren. Er zijn er waar het kruis dat zij nu meedragen veel zwaarder is dan mijn 16 kg wegende rugzak. Na een eindje met hen meegelopen te hebben en enkele biertjes, want dat lusten zij ook, dit even terzijde om mezelf goed te praten, heb ik hen achtergelaten en zit op hen te wachten, genietend van een pintje, op een van de eenvoudigste maar mooiste terrassen ter wereld, volop in de natuur van de Auvergne. Onze gastvrouw is een uitgeweken Belgische uit Neufchateau en wat haar nog interessanter maakt. ze heeft beloofd geweldig voor ons te koken. Na mijn doos ravioli van gisteren, dat belooft. 

Fotos van onverwachte hindernis vandaag.