dag 34 al of nog maar?

Lieve hemel, 6.45u, ik heb me voor mijn aangekweekte pelgrimsnormen schromelijk overslapen, geeft eigenlijk niet want vandaag geen al te lange etappe gepland, naar Le Veurdre, als de slaapplaats in orde is te minste, twee keer naar de gemeente gemaild, een keer gebeld, ze gingen het per mail terug bevestigen. Hebt gij die gekregen, ik niet. 

Leven als God in Frankrijk, ik denk dat de goede man zich vergist heeft, misschien niet als hij in zijn gedachten in de moulin rouge of de crazy horse saloon zat, of zijn benen onder tafel kon steken bij Paul Bocuse, maar hier? Hier op het platte land wil hij zelfs niet dood liggen. Het stroomt hier leeg, Restaurants staan te koop, cafes zijn er niet te vinden, maar zoveel dorst als ik gaat hij misschien niet hebben. Genoeg hierover, ontbijten, mijn steeds verder verslijtende schoenen weer aan, ik moet er zeker onderweg nieuwe kopen, en weg. 

Ik heb mijn start beetje uitgesteld. Who 'll stop the rain (ccr), vanaf  10.30 zou het droger worden, nog wat gemiezer, het gaat opklaren Mia. Heb wat zitten facetimen met iemand die ik eerder op de route was tegengekomen en heb mijn boek waar ik mee bezig was terug als reismaatje leren waarderen, de moeder van Frankenstein van de grote hedendaagse Spaanse schrijfster, Almudena Grandes. Geen horror, erger, gaat over de psychiatrie in de vijftiger jaren, de tijden van Franco met de meer dan bereidwillige medewerking van de katholieke kerk. Mensonterend, alles moest wijken voor het regime en het doet mij meer dan goed beseffen in welke luxe wij mogen leven. 

Onderweg in Saint-Pierre-le-Moutier heb ik een bordje ontdekt, nu is het me duidelijk, mijn ogen zijn nog in orde. Ik heb trouwens de indruk dat de zintuigen op scherp gesteld worden tijdens het dagenlange in niemandsland zwerven, een reetje heb ik al lang gezien voor het mij in het oog had, een auto, zelfs een electrische hoor ik van 1 km ver aankomen, zelfs de geur van zweetvoeten heb ik leren apprecieren, ten minste als het de mijne niet zijn, dat is echt erover. 

Haleluja, onderweg in Livry zelfs een bar open gevonden. Op de prijslijst, die ik niet vaak bekijk, bleek dat een Leffe aan de toog een halve euro goedkoper is dan op het terras. Hop ik naar binnen en beland bij enkele echte autochtone Livrienaren. Na twee Ricards begon ik het Auvergnes dialect al goed onder de knoet te hebben, na drie wou ik mijn toogmakkers zegenen, maar ik bedacht me nog net op tijd dat ik in Vezelay nog niet heilig verklaard was, na vier werd onze eeuwige vriendschap, die ik ondertussen opgebouwd had bezegeld met een vijfde. Ik weet niet of er nu al wetenschappelijke studies gepubliceerd zijn over het verbruik van ricard en het marstempo van Compostelagangers, maar ik kan het nu al zeggen het is totaal omgekeerd evenredig, ik verduidelijk, hoe zatter hoe trager. Ik zit nu, nog goed nat geworden, te wachten in de pelgrimsherberg op opdagende knappe pelgrimeuses die mijn benen eens willen masseren, maar het zal heel zeker een zoveelste onvervuld verlangen worden.