dag 32 : Schuldig

Gisteren heeft het op het thuisfront blijkbaar water gegoten. Mijn Els was in alle staten aan de telefoon. want er was wat waterinsijpeling langs een plat dak. Je zit er hier machteloos bij, je had thuis moeten zijn, anderen moeten de kastanjes voor jou uit het vuur halen, anderen missen je heel hard en hebben je nodig. Ik zadel Els met nog wat papierwerk op dat ik van hieruit niet gedaan krijg en voel me daar niet goed bij. Ik pleit schuldig. Mijn Els is een prachtige vrouw, ik moet het haar meer zeggen. 

Ondertussen hebben we hier gisteravond in de pelgrimsherberg nog een warme maaltijd gekregen, geen haute cuisine, maar dat hoeft ook niet. Mijn twee tafelgenoten, een Zweed, rare snuiter, brengt rare onderwerpen ten berde, ja er is iets mis mee, ken zijn naam nieteens, en Alex, een baardige Duitser uit Koblenz, een ultraloper, doet nonstop tochten van driehonderd km en meer, slaapt daarbij een uurtje in het bos, ga ik na vandaag niet meer zien,de zweed blijft nog een dagje hier, in dit godvergeten gat waar niets te zien of te doen is, en Alex ga ik niet proberen bij te houden. Beiden doen door tijdsgebrek ook. maar een stukje van de camino en zijn vanuit Vezelay vertrokken. Seffens nog ontbijten en back on the road again.Back on the road. prachtig nummer trouwens van Joe Eagen, beluister het maar eens op Spotify. 

Even terug iets over onze Zweed, hij is een fervent voetbalsupporter, hij heeft de naam van zijn club niet vermeld, net als zijn eigen naam trouwens en de grootste motivatie om een stuk camino te lopen was het simpele feit dat de competitie nu in Zweden toch stil lag. Ik hou ook van het spelletje maar ik wil er wel iets over kwijt, degenen die niet houden van enkele morele bedenkingen, sla dit alsjeblieft over, ga naar de volgende alinea, het is trouwens al wandelend in een opwelling bij mij opgekomen.Net als zoals ik hoop bij vele anderen stoten de exuberante bedragen aan makelaars-en spelerslonen me enorm tegen de borst, en dit dat in onze eigen buurt mensen het moeilijk hebben hun brandstofrekeningen, of kosten van onderwijs voor de kinderen of zelfs elimentairder hun eten, te bekostigen. U hoeft net als ik daarvoor geen socialist of pvda-er te zijn om hiermee akkoord te kunnen gaan. De voetbalwereld blijf een maffia, beter georganiseerd en zelfs gelegaliseerd, ik zou al de politiekers of hun vazallen die een zitje hebben in de raden van bestuur van de clubs geen eten willen te geven hebben, dan de cosa nostra. Hier kunnen we als klein landje wel een voortrekkersrol spelen,  ok onze betere spelers gaan vertrekken, derderangsbuitenlanders, waar het nu trouwens ook al van krioelt, zullen wegblijven, Europees zullen we voor jaren niet meer meetellen maar ik ben er zeker van, binnen 10 jaar zullen onze buurlanden misschien zeggen, sie haben das geschaft, they did it. 

Ik haat ze, ik haat ze echt, Franse feestdagen, niks open, geen restaurant, geen cafe, geen warenhuis, nul, noppes, nada, niente.  Aangekomen in Guerigny.  Waar zijn die zeventig of tachtig miljoen fransen, alvast niet op straat. Hotel dicht, gemeentehuis dicht, gemeentelijke pelgrimsrefuge die ik al driemaal per mail heb proberen te verwittigen van mijn aankomst, dicht. Er rest mij geen andere keuze dan er nog 15 kms bij te lappen en hop met de beentjes richting Nevers, daar vinden we altijd wel iets. Heb nu een goedkoop airb&btje op de kop kunnen tikken en dan liggen we toch weer droog vannacht. 

 Nevers

Ik wil deze nacht in uw straten verdwalen, de klank van de stad maakt mijn ziel amoureus, en heb ik geen geld om plezier te betalen, ik vind wel een maske heel net en genereus. 

Wannes Vandevelde, maar ik kan me vergissen, misschien geschreven voor een zwerver zoals ik.