dag 27: Vezelay komt in zicht

 Ook vandaag heeft de man van hierboven, of vrouw of wie of wat het ook moge wezen, je moet tegenwoordig opletten op wat je zegt of schrijft om niet als seksist voor een of andere wereldvreemde rechtbank te moeten verschijnen met een onzeker vonnis als resultaat, mij laten wakker worden in een airB&B, in een malser bedje dan mijn exped matrasje, kwestie van de verschillende delen van mijn verouderend geraamte terug in hun juiste positie te krijgen. Ondertussen ben ik in de Bourgogne aangekomen, een streek waar ik me met met mijn levensfilosofie waarschijnlijk geweldig thuis ga voelen, heb ik gisteren direkt willen testen door op een terrasje een flesje Chablis te kraken. 

Ondertussen heb ik van mijn partner in crime, Koen, waarmee ik  in een vroeger, minder meditatief geinspireerd leven als nu, vele

 streken met de moto onveilig heb gemaakt, van Ierland over Ijsland en Costa Rica,  de route 66tot Zuid-Afrika toe, een mailtje gekregen dat hij me, op weg zijnde met de camper naar zijn tweede home in Andalusie, gaat proberen op te zoeken. De plaatselijke horeca weze hiermee verwittigd en waarschijnlijk wacht mij dan een dag wandelen met postbacchanale hoofdpijn, wat volgens anderen dan ook weer een vorm van boetedoening is. 

Tempus scribendum est, Rene vergeef me mijn taalfouten tegen de taal van Cicero, maar dat is ondertussen een halve eeuw geleden dat ik dat nog gesproken heb.  Vandaag de gebruikelijke routine, geen mens gezien op straat, en voor de geintetesseerden ook niet naast de straat. Dan maar een fotooke genomen van de winkelwandelstraat van Courgis en van de kathedraal van Prehy, die waarschijnlijk geen model gestaan heeft bij het ontwerpen van de sagrada familia door Gaudi . Een aandachtig lezer heeft ondertussen al lang door dat ik het geweldig aan het rekken ben om deze illustere tocht van de nodige lijnen commentaar te voorzien. 

Tot ik rustend op een bankje op het marktplein van de metropool Saint-Cyr-de-coloms, vergeet die naam niet,  kan later misschien nog eens van pas komen, net als de door mij vergaarde rommel, netjes gestockeerd op mijn zolder, langs achteren aangevallen werd door een Frans sprekende man met een hoedje, de Jos van ons wandelclubje, walk with friends, verdomme. Zij waren op vakantie in de buurt en konden mij via wikiloc traceren.  Daarmee kwam er direkt een einde aan mijn idee enkele woorden te spenderen aan een illustere studiekameraad en collega, Luc Tourne,  later meer hierover, de moeite waard en herinner mij eraan indien ik dit zou vergeten. Als je zo aan het wandelen bent denk je aan veel mensen met een intressant verhaal. Met de Jos ben ik direkt afgezakt, ja 10 km, naar de dichtsbijzijnde horecazaak. Daar zaten zijn vrouw, die ondertussen pleisters voor mijn eksteroog had weten te bemachtigen, en Tony en Rita. Er werd ook afgesproken dat ze zaterdag een dagje mee zouden wandelen Tof, toffer, tofst. 

Het resultaat van deze uitweiding is dat mijn wachttijd om in te checken in de gite verstreken is. Ik ga eens kijken of ik dit keer wel een hemelbed krijg met tien thaise masseuses om mijn vastgeroeste spiertje los te kneden. Tot morgen