dag 6 : Namur - Dinant.

 Best heavy vandaag, niet de zwaarte van het parcours want daar kon je bijna biljart op spelen, maar de lengte. Na afscheid genomen te hebben van mijn hospita, zonder kusjes of traantjes maar met een welgemeende knuffel, vertrok ik voor wat natuurschoon betreft wel een mooie etappe zou worden langs de oevers van de Maas.  De eerste spirituele ontmoeting was met een Jezuiet, die met de fiets langs mij kwam rijden.  Ondertussen begin ik het toch zowat gehad te hebben met paters. de mannen van Leffe die geen plaats meer hadden voor een eerzaam en devoot pelgrim, en dan dit specimen die me zijn zegen gaf, terwijl ik juist behoefte had aan een goed glas bier, maar dat zien die gasten niet. De tweede ontmoeting was interessanter. De gepensioneerde supporter van de zichzelf afpeigerende Compostelagangers, bleek zowat van alle caminos thuis. Volgens hem zijn de Voie De Rocomandour en de via podensis een pak drukker bewandeld dan het normale traject, iets waar ik misschien rekening moet mee houden. Ik heb verder nog met de boot de oversteek naar een eilandje op de Maas gedaan en tenslotte ben ik nog aan het verbroederen geslagen met mijn anders gekleurde medemens die ze de met de weinig originele naam Choco opgezadeld hebben. Voor alle duidelijkheid , Choco is de gerant van het backpackersnest, waar ik met dank aan de paters van Leffe in verzeild ben geraakt. Het grootste minpunt van mijn dag is dat mijn stapmaatje van de laatste dagen een rustdag ingebouwd heeft in Namen.  Binnen twee dagen plan ik zelf een dagje vrij, in de hoop dat ze terug bij mij aansluit, als ze mijn gezaag en gezever ondertussen niet moe is tenminste. Geweldig toch dat je slechts na twee dagen stappen zo'n mooie band met iemand kunt opbouwen