daaaaaaaaaag 18

 Voila, na mijn lyrische ontboezemingen van gisteren terug naar de gewone orde van de dag. Ik ben terug een alleen zwalpende idioot dolend door de wijngaarden van de Champagne en de camino van het leven. Terug tijd om in een cafe een boompje op te zetten tegen de lokale kolenhandelaar over het weer, dat trouwens terug droger aan het worden is en andere filosofien van het dagelijkse plattelandsleven. De route is ineens zwijgzaam nu ik de amusante talk van Suzan moet missen, maar er is hoop. Kris en Kriske, twee collegas die mijn hart hebben gestolen en Mark en Lut, ook mensen die me al even nauw zijn, zijn plannen aan het smeden om een van volgende dagen een eenzame pelgrim uit zijn sprakeloosheid te verlossen. Kijk er geweldeloos naar uit, nu mijn schare adepten in Reims er de brui aan gegeven hebben of zelf hun weg aan het zoeken zijn naar een vreedzaam doel, in casu Rome. 

Maar laat me u eerst nog enkele opmerkelijke opmerkzaamheden van mijnentwege ten uwe berde brengen. Het eerste dateert reeds van gisteren. Op een grindweg, nauwelijks geschikt voor 4*4 midden in het bos van la montagne de Reims, kwam een sportkar cabrio aangereden. De bestuurder, een dragqueen, bovenste gezichtshelft blauw gekleurd, lange wimpers, zwart mondmasker, het vormeloze sujet op de passagierstoel duidelijk stoned, niet in staat 5 woorden na elkaar uit te kramen. De Stan direkt in alarmfase 2, stekels van de baard recht omhoog, mes nog juist niet in de hand tot de verlossende vraag kwam : qu'est-ce que tu fais ici? Ik had natuurlijk ook dezelfde vraag aan hun kunnen stellen ware het niet dat het antwoord minder godsdientig geinspireerd zou zijn dan het mijne. Afin, handshake met het enige specimen dat zijn hand kon opsteken en de zaak was opgelost.

Ten tweede, blijkbaar zijn er minder pelgrims op dit traject dan voor Reims.  Via een priveweg kwam ik in een vrij groot bos, bijna geen weg meer te bespeuren, ook geen voetsporen of platgelopen gras, een vijver die niet op mijn kaart stond. De pertinente vraag die in mij opkwam was : zennekik hie nogwel just? Zo te zien zijn er eigenlijk wel wat verlossende en pertinente vragen, daar had ik nog niet bij stilgestaan, verder onderzoek vereist. De satelietkaart geraadpleegd en blijkbaar toch juist. Kwam er toch geen Frans onweer opsteken zeker, en dat is net hetzelde als bij de Franse vrouwen, onverwacht en krachtig, Bij de Belgische vrouwen is dat anders, dat is eerst wat klagen en zagen, dat voelt ge beter aankomen. Afin beetje nat geworden toch. 

Nu ga ik stoppen met deze onzin want ik ben bijna aangekomen bij het enige echte doel van iedere pelgrimage : het dorpscafe.  By the way, degenen die een pintje willen meedrinken , ik zit in Montmort-Lucy