dag 105 : nog 6 te gaan

 Ik ben ondertussen aangekomen in Fonsagrada en heb juist op booking nog een hotelletje. kunnen vastleggen voor deze nacht, maar voor het moment zit ik in een bruine kroeg met enkele knappe Latinas achter de toog, zouden die geen bed vrij hebben, het moet nog niet eens vrij zijn ook niet? Grootspraak natuurlijk van een zich op dit ogenblik niet als boetedoende pelgrim aandienende compostelaganger. Ze hebben het op dit moment wel over mij achter de toog, ze denken natuurlijk dat ik geen knijt Spaans versta, leuk om te horen. 

Gisteren avond kon ik niet anders, ik had me nochtans goed weggestoken in een andere bar, maar ze wist me te vinden, de Milanese lerares. We zullen het er maar bij houden dat ik geen andere keuze had, en een kwartiertje later zaten we in een restaurantje, met nog een stapmaatje van haar, en het viel mee. Ze vertelde haar verhaal en zo zie je maar, ieder heeft zijn eigen kruis te dragen. Twee jaar geleden stierf haar man, twintig jaar ouder dan zijzelf, na een gelukkig huwelijk van 37 jaar. Ze hield zich kranig, alhoewel je zag dat ze het er heel moeilijk mee had. Het werd toch nog een gezellige avond ofschoon die voor mij eindigde als enige buitenstaander in de voltallige Italiaanse kolonie daar ter plaatse, en ondertussen weten jullie ook hoe ik over dit allegaartje denk. Toch nog enige paniek, mijn hoed, mijn statussymbool, vettig als niets anders, mijn trouwe reisgenoot voor jaren, onvindbaar. Later heb ik hem teruggevonden onder een ander bed dan het mijne op de dortoir. 

Heb ik angst of paniek gekend op mijn camino? Volstrekt niet. Wel ongerustheid boven op de hospitales, wat ben ik in godsnaam hier komen zoeken, evengoed had het daar kunnen eindigen. En de enige paniek was toen ik gisteren mijn hoed kwijt was, die is heilig voor mij en ik draag hem binnen 20 jaar waarschijnlijk nog. 

De tocht vandaag was weer Asturiaans mooi, tot op een hoogte van boven de 1100 meter, de nevel als dons uitgespreid in de valleien. Ondertussen ben ik in Galicie aangekomen, de regio van mijn ultieme bestemming, nog een 150 km scheiden mij van de verlosssing. De tranen, het bier, de wijn, de sidra zullen er rijkelijk vloeien, hou jullie maar klaar voor een nat afscheid.